ﻮم ﻣﯿﺨﻨﺪﻧﺎ … دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﻃﻮر ﺑﺎ ﺗﺮﺣﻢ ﺻﺤﺒﺖ ﺑﺸﻪ از ﺗﻨﻬﺎ داﺷﺘﻪ ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ … اﻣﺎ ﭼﺎره اي ﻧﺒﻮد … ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪم … ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮐﻪ ﺗﻼش ﮐﻨﻢ … ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﮐﻪ ﺑﮕﻢ ﻧﻪ … دﺳﺘﻢ رو دور ﮐﻤﺮﺷﻮن ﻣﺤﮑﻢ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮدم … ﻣﺎ ﺳﻪ ﺗﺎ ﺑﺮاي ﮐﺴﺎﯾﯽ ﮐﻪ از ﺑﯿﺮون ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﺮدن ﻋﺠﯿﺐ رﻧﮓ و ﻋﻄﺮ ﺗﺮﺣﻢ داﺷﺘﯿﻢ … ﻣﻮﻫﺎي اﺑﺮﯾﺸﻤﯿﺶ رو آروم ﺑﺮاش ﺑﺎﻓﺘﻢ … ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم داﺷﺖ ده و ﻧﯿﻢ ﻣﯿﺸﺪ و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﻦ داﺷﺘﻦ دﯾﺮ ﻣﯿﺨﻮاﺑﯿﺪن و ﮐﻢ ﮐﻢ اﮐﺒﺮ آﻗﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم رو ﻣﯽ ﻓﺮﺳﺘﺎد ﺳﺮاﻏﻢ … دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﭘﺮ از ﮔﻠﻬﺎي آﺑﯽ رﻧﮕﺶ ﮐﺸﯿﺪم و ﺑﻮﺳﻪ اي ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻪ ﭘﯿﺸﻮﻧﯽ ﺑﻠﻨﺪش زدم … ﺳﺮش رو روي ﺑﺎﻟﺘﺶ ﮔﺬاﺷﺖ … ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﻢ ﮐﻪ دﺳﺘﻢ رو ﮔﺮﻓﺖ: ﻫﻤﺮاز …
– ﺟﺎﻧﻢ …
– ﺗﻮ اﻣﺸﺐ راﺳﺖ ﮔﻔﺘﯽ؟
– ﻣﻦ اﻣﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﺣﺮف زدم ﭘﺮﻧﺴﺲ … ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺎدرم اﻻن ﺗﻮ ﺷﻬﺮ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ داره زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻪ؟ ﺑﻐﻀﻢ رو ﻓﺮو ﺧﻮردم: آره ﮔﻠﻢ … ﮐﯽ دﯾﺪي ﻣﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ دروغ ﺑﮕﻢ؟
– ﻫﯿﭻ وﻗﺖ … اﻣﺎ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺧﻮاي ﺣﻮاﺳﺖ ﺑﺎﺷﻪ … اﻟﮑﯽ ﻣﯿﮕﯽ وﻗﺖ ﻧﮑﺮدي ﺑﯿﺎي ﻣﯽ دوﻧﻢ ﭘﺪر ﺟﻮن ﻧﺬاﺷﺘﻪ ﺑﯿﺎي … ﻧﻮازﺷﺶ ﮐﺮدم: ﻧﻪ ﮔﻞ ﻣﻦ … اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ …
– ﻣﻦ دﯾﮕﻪ ﺑﭽﻪ ﻧﯿﺴﺘﻢ … ﮐﻮﺷﺎ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ … ﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯿﻢ ﭼﻪ ﺧﺒﺮه … از ﺟﺎش ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪ و ﺑﻮﺳﻪ اي روي ﮔﻮﻧﻪ ام زد … در آﻏﻮﺷﺶ ﮐﺸﯿﺪم: ﻣﯿﺪوﻧﯽ ﭼﻪ ﻗﺪر دوﺳﺘﺘﻮن دارم؟ ﺳﺮش رو ﺑﻪ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﺗﺎﯾﯿﺪ روي ﺷﻮﻧﻪ ام ﺗﮑﻮن داد و ﮐﻤﯽ ازم ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ: ﻣﺎدرم از اون ﺷﻬﺮ ﻗﺼﻪ ﻫﺎ ﮐﻪ ﭘﺮ از رﻧﮓ و ﻧﻮر داره ﻧﮕﺎﻣﻮن ﻣﯿﮑﻨﻪ؟
– آره و داره ﻟﺬت ﻣﯽ ﺑﺮه ﮐﻪ دﺧﺘﺮﮐﺶ اﻧﻘﺪر زﯾﺒﺎ ﺷﺪه … ﺑﺰرگ ﺷﺪه …
– اﻧﻘﺪر ﺑﺰرگ ﺷﺪه ﮐﻪ ﺑﺪوﻧﻪ ﻣﺮگ ﭼﯿﻪ … ﺟﺎ ﺧﻮردم … دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ دﻧﯿﺎي رﻧﮕﯿﻪ ﭘﺮﻧﺴﺴﻢ ﺧﺮاب ﺑﺸﻪ … ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺑﺪم ﮐﻪ اداﻣﻪ داد: ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﺎدرم ﻓﻮت ﺷﺪه … ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻗﺒﺮش ﮐﺠﺎﺳﺖ دﯾﺮوز ﺑﺮاي اوﻟﯿﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﻣﺎﻣﺎن ﻓﺮﯾﺪه و ﭘﺪر ﺟﻮن رﻓﺘﯿﻢ … ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰاي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﻣﯿﺪوﻧﻢ … اﺷﮑﻢ رو ﭘﺎك ﮐﺮدم: آدم ﺑﺰرگ ﻫﺎ … اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ اون ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻧﺸﺴﺘﻦ … ﻧﻤﯽ دوﻧﻦ دﻧﯿﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ دﻧﯿﺎ و اﻟﺒﺘﻪ اون ﻗﺒﺮﻫﺎ ﻫﺴﺖ … ﯾﻪ دﻧﯿﺎي ﻫﺴﺖ ﭘﺮ از ﻗﺼﻪ … ﭘﺮ از ﺷﻌﺮ … ﭘﺮ از ﻧﻮر … ﻣﺎدرت اوﻧﺠﺎﺳﺖ … ﺑﻪ زور ﻫﺮ دوﺷﻮن ﺧﻮاﺑﯿﺪه ﺑﻮدن … وﻗﺘﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺮاي ﮐﻮﺷﺎ ﻗﺼﻪ ﺑﮕﻢ … ﺧﻨﺪﯾﺪ … ﮔﻔﺖ ﻫﻤﺮاز ﻗﺼﻪ ﻣﺮد ﻋﻨﮑﺒﻮﺗﯽ رو ﺑﮕﻮ … دﻧﯿﺎي ﻗﺼﻪ ﻫﺎي ﻣﻦ رﻧﮓ و ﺑﻮي ﻫﺎﻟﯿﻮودي ﻧﺪاﺷﺖ … ﺧﯿﻠﯽ دم دﺳﺖ ﺗﺮ و ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻠﻤﻮس ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺮاي ﻫﻤﺮاه ﺷﺪن ﺑﺎ ﺧﻂ ﺑﻪ ﺧﻄﺶ ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﺟﻠﻮه ﻫﺎي وﯾﮋه ﻣﯿﻠﯿﻮن دﻻري داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ …
ﮐﯿﻔﻢ رو روي ﮐﻮﻟﻢ ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﮐﺮدم … ﺧﺴﺘﻪ ﺑﻮدم … ﺷﺎﮐﯽ ﺑﻮدم … ﻋﺼﺒﯽ ﺑﻮدم … ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﭙﯿﭽﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺮاس … ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم اﯾﻦ ﺳﺎﻋﺖ اون ﺟﺎ ﻣﯽ ﺷﯿﻨﻪ و ﮔﻠﺪوزي ﻣﯿﮑﻨﻪ … ﮐﻪ ﺻﺪاي ﻣﻘﺘﺪرش ﺗﻮي دﻟﻢ ﯾﻪ رﻋﺐ اﯾﺠﺎد ﮐﺮد …
– دﺧﺘﺮ … دﺳﺘﻬﺎم رو ﻣﺸﺖ ﮐﺮدم … ﻣﻦ اﺳﻢ داﺷﺘﻢ … ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺻﺪام ﻧﻤﯿﮑﺮد … ﺑﻪ رﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ ﺧﺎﻧﻮم … ﺑﻠﻪ ﺧﻮب ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ﺑﻮدم … ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﺑﻮدﻧﻢ ﺗﺎﮐﯿﺪ ﻣﯿﮑﺮد … اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﻫﻮﯾﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ … ﺑﻌﺪﻫﺎ ﮐﻪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ زﯾﺮ ﺳﻠﻄﻪ ﯾﻪ ﻣﺮد … ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ زل ﻣﯿﺰد و ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺧﺎﻧﻮم … اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮدي … اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺎﻻ ﺧﺎﻧﻮم ﺷﺪي … ﻫﻮﯾﺖ ﭘﯿﺪا ﮐﺮدي … زن ﺷﺪي … ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ … ﻋﺠﯿﺐ ازش ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم … اﻣﺎ اﯾﻦ ﺗﺮس ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدم ﻧﺒﻮد … ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﺑﺎﻻ ﺑﻮد …
– ﺑﻠﻪ آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم … ﻋﺼﺎش رو ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ آورد و دوﺑﺎره روي ﺳﻄﺢ ﺻﺎف و ﺑﺮاق ﻣﺮﻣﺮﻫﺎي ﮐﻒ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﻮﺑﯿﺪ … اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﻦ ﺧﻄﺎﯾﯽ اﻧﺠﺎم دادم …
– ﺳﺎﻋﺖ رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﯾﺪ؟ ﻧﮕﺎه ﮐﺮده ﺑﻮدم … ﺑﻪ ﺛﺎﻧﯿﻪ ﺷﻤﺎر ﺑﺎرﻫﺎ اﻟﺘﻤﺎس ﮐﺮده ﺑﻮدم ﮐﻤﯽ ﮐﻨﺪﺗﺮ ﺟﻠﻮ ﺑﺮن … اﻣﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮاي اﺗﻤﺎم ﻋﺠﻠﻪ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻦ … ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ و ﺳﺮﯾﻌﺘﺮ روي ﺻﻔﺤﻪ ﮔﺮد ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯿﻢ ﻣﯿﺪوﯾﺪن …
– ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ … ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﮐﻤﯽ دﻟﺘﻨﮓ ﺑﻮدن …
– ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﺬﮐﺮ داده ﺑﻮدم ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻮ ه ﻫﺎي ﻣﻦ ﭼﯿﺰي ﺟﺰ ﺣﻘﯿﻘﺖ ﻧﮕﯿﺪ … … ﺗﺎﮐﯿﺪش ﺑﺮ ﻧﻮه ﻫﺎي ﻣﻦ … ﯾﻌﻨﯽ ﺣﺬف ﮐﺮدن ﻣﻦ از ﻫﺮﮔﻮﻧﻪ ادﻋﺎي ﻣﺎﻟﮑﯿﺖ … ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﻣﻦ ﺑﺎ اون ﻫﺎ ﺧﻮن ﻣﺸﺘﺮك داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ … اﺷﺘﺮاﮐﯽ ﺑﻪ ﺑﺰرﮔﯽ و ﭘﺎﮐﯽ ﻣﺎدرﺷﻮن …
– آﻗﺎي اﻧﺘﻈﺎم ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎي ﻣﻦ ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از راﺳﺘﯽ از زﺑﻮن ﻣﻦ ﻧﺸﻨﯿﺪن ﺗﺎ ﺑﻪ ﺣﺎل … اﺑﺮوش ﺑﺎﻻ رﻓﺖ … ﯾﻪ ﻗﺪم ﺑﻪ ﻣﻦ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪ: اﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﺎدرﺷﻮن ﺗﻮ ﺷﻬﺮ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻗﺼﻪ ﻫﺎﺳﺖ راﺳﺘﻪ؟ ﻫﺮ ﮐﺎري ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎش ﺧﯿﺮه ﺑﻤﻮﻧﻢ ﻧﻤﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﻧﮕﺎﻫﻢ رو دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ زﻧﺠﯿﺮ ﻃﻼﯾﯽ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﮐﻪ از ﺟﻠﯿﻘﻪ ﺧﻮش دوﺧﺖ ﻗﻬﻮه اي رﻧﮕﺶ آوﯾﺰان ﺑﻮد: دروغ ﻧﯿﺴﺖ ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم … ﻧﻮﻋﯽ دﯾﮕﺮ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدﻧﻪ …
– ﮔﻮش ﮐﻨﯿﺪ … ﻧﻮ ه ﻫﺎي ﻣﻦ … ﻗﺮار ﻧﯿﺴﺖ ﺑﺎ اﯾﻦ ﺧﯿﺎﻻت ﺑﺰرگ ﺑﺸﻦ … اوﻧﻬﺎ ﺑﺎ ﺣﻘﺎﯾﻖ ﺑﺰرگ ﻣﯿﺸﻦ … ﺧﯿﺎل ﭘﺮدازﯾﻬﺎي ﺑﯽ ﺳﺮو ﺗﻬﺘﻮن رو ﻧﮕﻪ دارﯾﺪ ﺑﺮاي ﻫﻤﻮن ﮐﺎرﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ … اﯾﻦ رو ﮔﻔﺖ و ﺑﺪون اﯾﻦ ﮐﻪ اﺟﺎزه دﻓﺎع ﺑﻪ ﻣﻦ ﺑﺪه ﭼﺮﺧﯿﺪ و ﻋﺼﺎ زﻧﺎن دور ﺷﺪ … ﻣﻦ رو ﮔﺬاﺷﺖ ﺑﺎ ﯾﮏ ﻋﺎﻟﻤﻪ ﺣ
ﺮف از ﺣﻘﯿﻘﺘﯽ ﮐﻪ ازش دم ﻣﯿﺰد … از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ اﺟﺎزه ﻧﻤﯽ داد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻟﺤﻈﻪ اي ﺑﺘﻮﻧﻦ دﻧﯿﺎ رو زﯾﺒﺎﺗﺮ ﺑﺒﯿﻨﻦ … ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ … ﻣﺜﻞ ﺧﻮاﻫﺮ ﭘﺮﭘﺮ ﺷﺪم … ﻣﺤﺮوم ﺑﻮدن از ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ … ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺤﺒﺘﻬﺎي ﻧﺎب … در آﻫﻨﯽ و ﺑﺰرگ ﻋﻤﺎرت اﮐﺒﺮ ﺧﺎن اﻧﺘﻈﺎم رو ﮐﻪ ﺑﺴﺘﻢ … ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺗﺎرﯾﮏ و ﺧﻠﻮت : ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﮐﻮﭼﻪ … ﻟﻌﻨﺖ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت … آﯾﺎ ﺗﻮي اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﮐﺴﯽ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ ﮐﻪ از اﯾﻦ ﺟﺎ … ﺣﺘﯽ ﯾﻪ ﺗﺼﻮﯾﺮ زﯾﺒﺎ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ … ﯾﺎ ﯾﻪ ﺧﺎﻃﺮه ﺧﻮش … ﻃﺒﻖ ﻋﺎدت ﺑﺨﺸﯽ از ﻣﻮﻫﺎم رو دادم زﯾﺮ ﺷﺎل و ﺳﺮم رو ﺧﻢ ﮐﺮدم روي ﮐﺎﻏﺬي ﮐﻪ دﺳﺘﺶ ﺑﻮد … از اول ﮐﻼس ﻃﻮري ﮐﻪ ﺧﻮدم ﻫﻢ زﯾﺎد اﻧﺘﻈﺎرش رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ از اﯾﻦ دﺧﺘﺮ رﯾﺰه ﻣﯿﺰه و ﭼﺸﻢ رﯾﺰ ﺧﻮﺷﻢ اوﻣﺪه ﺑﻮد … دور ﮔﺰﯾﻨﻪ ﻣﻨﺎﺳﺐ ﺑﺎ ﻣﺪاد ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﻂ ﮐﺸﯿﺪم … ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﻢ زد و ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﻫﻤﻬﻤﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم وارد راﻫﺮو ﺷﺪ و ﻣﻦ ﺑﻪ 8 داﻧﺶ آﻣﻮزي ﮐﻪ از ﮐﻼﺳﻢ ﺧﺎرج ﻣﯽ ﺷﺪن ﻧﮕﺎﻫﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم زاﻧﻮﻫﺎي ﺑﯽ ﺣﺴﻢ رو در ﻧﻈﺮ ﻧﮕﯿﺮم … از ﺑﺲ ﮐﻪ از ﺻﺒﺢ ﻟﺮزﯾﺪه ﺑﻮدن … ﺣﺎﻻ ﮐﻪ از اون ﻓﺸﺎر ﮐﺎﺳﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد … ﯾﻪ ﺿﻌﻒ ﻋﻀﻼﻧﯽ ﺑﯽ اﻧﺪازه داﺷﺘﻦ … ﭘﻮﺷﻪ ﻧﺎرﻧﺠﯽ ﮐﻼس رو ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ام ﭼﺴﺒﻮﻧﺪم و ﺳﺮ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و ﺑﺎ زﻫﻢ ﺧﺎﻧﻮم ﻣﯿﺮ ﺟﻌﻔﺮي رو ﻧﺪﯾﺪم … ﻧﻤﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ اﻻن ﺑﺎﯾﺪ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ … ﭘﻮﺷﻪ رو روي ﻣﯿﺰش ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم … ﺧﻮب ﻻﺑﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻢ دﯾﮕﻪ … ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز زود ﺑﻮد اﻣﺎ … راه اﻓﺘﺎدم ﺑﻪ ﺳﻤﺖ در ﺧﺮوﺟﯽ ﮐﻪ راﻣﯿﻦ رو دﯾﺪم … در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﭼﻨﺪ ﺗﺎ از دﺧﺘﺮﻫﺎ اﺳﮑﻮرﺗﺶ ﻣﯿﮑﺮدن اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻪ ﻟﺒﻢ آورد … آﺳﺘﯿﻦ ﭘﯿﺮاﻫﻨﺶ رو ﺑﺎﻻ داده ﺑﻮد و ﺟﺪي ﺑﻪ ﻣﺰه ﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺮاش رﯾﺨﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮔﻮش ﻣﯿﮑﺮد … ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﯿﺰ اوﻣﺪ … ﻣﻦ رو ﻧﺪﯾﺪ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ … ﻣﺪاد ﮐﻨﺘﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ …
– اﺳﺘﺎد! ﻟﺤﻦ ﮐﺸﯿﺪه دﺧﺘﺮ ﻟﺒﺨﻨﺪم رو ﭘﻬﻦ ﺗﺮ ﮐﺮد …
– ﻋﺮض ﮐﺮدم ﺧﺪﻣﺘﺖ ﺳﺎرا … دﺳﺘﺖ ﺧﺸﮑﻪ … ﺑﺎﯾﺪ رو اﺳﮑﯿﺴﺎت ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻨﯽ … اﯾﻦ ﻃﻮري ﻗﺒﻮل ﻧﻤﯽ ﺷﯿﺎ … در ﻫﻤﻮن ﻟﺤﻈﻪ ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﺑﺎ دﯾﺪن ﻣﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد ﮐﻪ اﯾﻦ ﻟﺒﺨﻨﺪ از دﯾﺪ دﺧﺘﺮ ﻫﺎي اﻃﺮاﻓﺶ ﭘﻨﻬﺎن ﻧﻤﻮﻧﺪ …
– ﺧﻮب دﺧﺘﺮا ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺘﻪ … و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺎﮐﺰاد ﻓﺮاﻣﻮش ﮐﺮده ﺑﻮدم اﻣﺮوز ﺷﺮوع ﻣﯿﮑﻨﯿﺪ … ﺟﺎﯾﯽ ﺗﺸﺮﯾﻒ ﻣﯽ ﺑﺮدﯾﺪ؟ ﻗﺒﻞ از اﯾﻨﮑﻪ زﯾﺮ ﻧﮕﺎه زﻫﺮ آﻟﻮد ﺳﺎرا ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺘﻮﻧﻢ ﺟﻮاب ﺑﺪم ﺑﺎ دﺳﺖ ﺑﻪ دﻓﺘﺮش اﺷﺎره ﮐﺮد: ﺑﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ ﯾﻪ ﻣﺸﻮرﺗﯽ ﺑﺎﻫﻢ ﺑﮑﻨﯿﻢ … ﻋﯿﻨﮑﺶ رو از ﭼﺸﻤﺶ ﺑﺮداﺷﺖ و ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻞ ﻣﻦ ﺷﺪ … ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﺗﺎﻗﺶ رﻓﺘﻢ … روي ﻣﺒﻞ ﭼﺮﻣﯽ اﺗﺎﻗﺶ رو ﺑﻪ روي ﻣﯿﺰش ﻧﺸﺴﺘﻢ … ﻣﻮﻫﺎش رو ﺑﺎز ﮐﺮده ﺑﻮد … وارد اﺗﺎق ﺷﺪ: ﭼﺎي ﯾﺎ ﻗﻬﻮه؟
– ﻫﯿﭽﯽ … اﮔﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ آب … از ﯾﺨﭽﺎل ﮐﻨﺎر اﺗﺎﻗﺶ ﯾﻪ آب ﻣﻌﺪﻧﯽ ﮐﻮﭼﯿﮏ و ﯾﻪ ﻟﯿﻮان ﮐﺎﻏﺬي ﻗﺮﻣﺰ رﻧﮓ ﺑﺎ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﺑﯽ رﺑﻂ co ca cola ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد … رو ﺑﻪ ﻣﻦ اﯾﺴﺘﺎد و ﺑﻪ ﻣﯿﺰش ﺗﮑﯿﻪ داد … ﺳﺎﯾﻪ اش ﻣﯿﻮﻓﺘﺎد روي ﻣﯿﺰ … اﯾﻦ ﺳﺎﯾﻪ ﻣﯿﺸﮑﺴﺖ و ﺗﺎ دم ﭘﺎي ﻣﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪ …
– ﭼﻪ ﻃﻮر ﺑﻮد؟ ﺟﺮﻋﻪ آب رو ﻗﻮرت دادم: ﭘﺮ از اﺳﺘﺮس … ﺟﺪﯾﺪ … و ﺗﺎ ﺣﺪودي ﻣﻮﻓﻘﯿﺖ آﻣﯿﺰ …
– ﺑﺮاي روز اول ﺧﻮب ﺑﻮده … ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﻬﺸﻮن اﻣﯿﺪواري …
– ﺑﻪ ﻣﺮﺳﺪه ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻫﻤﻪ اﻣﯿﺪ دارم … ﻣﺮﺳﺪه ﻫﻤﻮن دﺧﺘﺮك رﯾﺰه ﻣﯿﺰه ﺑﻮد … ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮد ﯾﺎدش ﺑﯿﺎد ﺧﺼﻮﺻﯿﺎت ﻇﺎﻫﺮﯾﺶ رو ﮐﻪ ﺑﺮاش ﺗﻮﺿﯿﺢ دادم ﯾﺎدش اﻓﺘﺎد: آﻫﺎن … ﻣﺘﻮﺟﻪ ﺷﺪم … ﺗﻮ درﺳﺎي دﯾﮕﻪ ﻫﻢ ﺧﻮﺑﻪ … ﮐﻨﮑﻮر آزﻣﺎﯾﺸﯽ ﻫﻔﺘﻪ ﭘﯿﺶ رﺗﺒﻪ اش 03 ﺷﺪ …
– ﻣﯽ دوﻧﯿﺪ ﮐﻪ اﯾﻦ زﯾﺎد رﺑﻄﯽ ﺑﻪ آزﻣﻮن ﻋﻤﻠﯿﺶ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ … ﺻﺤﻨﻪ ﯾﻪ اﻧﺮژي ﺧﺎﺻﯽ رو ﻣﯽ ﻃﻠﺒﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم داره … ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻫﻨﻮز ﺑﺮاي درس ﻋﻤﻠﯿﺸﻮن زوده …
– ﭼﺮا ﺑﻪ ﻧﻈﺮت از ﺑﻘﯿﻪ ﺑﻬﺘﺮه؟
– ﺧﻮب … اون ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯿﻪ ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﻪ ﭼﺮا ﻣﯽ ﺧﻮاد ﻧﻤﺎﯾﺶ ﺑﺨﻮﻧﻪ … ﺑﯿﺸﺘﺮﺷﻮن ﺣﺘﯽ ﻓﯿﻠﻤﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯿﺲ ﮐﺎر ﻣﺎﺳﺖ رو ﻧﺪﯾﺪن ﯾﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﮐﻢ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻣﯽ رن … ﻣﺮﺳﺪه ﺗﻤﺎم ﺗﺌﺎﺗﺮاي دو ﺳﺎل اﺧﯿﺮ رو دﯾﺪه …
– ﯾﻌﻨﯽ ادﻋﺎي ﻫﻨﺮي ﺑﻮدن دارن ﺑﻘﯿﻪ ﺷﻮن؟ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﺑﺪﺟﻨﺴﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم … اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺑﻪ ﻣﻦ ﮐﻨﺎﯾﻪ ﻣﯽ زﻧﻪ … ﻣﻨﻈﻮرش ﺑﻪ دوره ﻫﻨﺮﺳﺘﺎﻧﻢ ﺑﻮد … ﺑﻪ اون دوره ﮐﻪ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ اي ﻧﺪاﺷﺘﻢ و ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻨﯿﺪم رو ﺑﻪ زﺑﻮﻧﻢ ﻣﯽ آوردم … اﻧﮕﺎر ﮐﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ … از ﻫﻨﺮ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از دﯾﺪه ﺷﺪﻧﺶ ﺗﻮ ذﻫﻨﻢ ﻧﺒﻮد … اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم اﺻﻼ دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻣﺪام ﺑﻬﻢ ﯾﺎد آوري ﺑﺸﻪ … ﻟﯿﻮان ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﯾﻪ دور ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم: ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﮐﻼس ﺧﻮﺑﯽ ﺑﻮد و اﻣﯿﺪوارم ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺘﻮﻧﻢ رﺿﺎﯾﺘﺘﻮن رو ﺟﻠﺐ ﮐﻨﻢ … ﺑﻨﺪ ﮐﯿﻔﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ و از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: ﻣﻦ ﺑﺮم ﺑﺎ اﺟﺎزﺗﻮن … ﺗﻮ ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﻫﻤﺮاز … ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم … ﮐﻤﯽ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ: ﯾﻪ روز اﮔﻪ اﺟﺎزه ﺑﺪي ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﯿﺎم ﺳﺮ ﺗﻤﺮﯾﻨﺘﻮن …
– ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻮﻧﻢ … ﺷﻤﺎ ﺗﺎﯾﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺗﻮن رو اﻋﻼم ﮐﻨﯿﺪ ﻣﻦ در ﺧﺪﻣﺘﻮﻧﻢ … وﻗﺖ داﺷﺘﻢ و اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﺴﺘﻢ ﯾﻪ ﺑﺨﺸﯽ از راه رو ﭘﯿﺎده ﺑﺮم … ﻫﻨﺪز ﻓﺮي ﻫﺎم رو ﺗﻮي ﮔﻮﺷﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و راه اﻓﺘﺎد
م … ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم … ﺑﻪ ﺧﻮدم … ﺑﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ … ﺑﻪ راه دراز ﭘﯿﺶ روم … ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﭘﺮ از ﺑﻮي دود ﮐﺸﯿﺪم … راه رﻓﺘﻢ … ﺗﻨﻪ ﺧﻮردم … دﻟﻢ ﻋﺠﯿﺐ ﺗﻨﮓ ﺑﻮد … ﺑﺮاي ﻣﺎﻣﺎن … ﺑﺮاي رﻫﺎ … ﺑﺮاي ﺑﺎﺑﺎ … وﯾﺒﺮه ﮔﻮﺷﯿﻢ از ﺗﻮي ﺟﯿﺒﻢ از دﻧﯿﺎي ﺧﻮدم ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻤﺖ ﭘﺮﺗﺎﺑﻢ ﮐﺮد ﺳﯿﺎوش ﺑﻮد …
– ﺳﻼم ﺳﯿﺎ …
– ﺳﻼم ﺧﺎﻧﻮم ﻣﻌﻠﻢ … و ﺑﻌﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ …
– ﮐﻮﻓﺖ ﺳﯿﺎ … ﺑﻪ ﭼﯽ ﻣﯽ ﺧﻨﺪي؟
– دپ ﻣﯿﺰﻧﯽ … ﮐﻼﺳﺖ ﺑﺪ ﺑﻮد؟
– ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ … ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﻫﺮ ﺑﺎر ﮐﻪ راﻣﯿﻦ ﭘﺮﺗﻮ رو ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﯾﺎد ﻧﻮﺟﻮاﻧﯽ ﻫﺎم ﻣﯿﻮﻓﺘﻢ … ﯾﺎد ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﯽ ﻫﺎ م … دﻟﻢ ﺗﻨﮓ ﻣﯽ ﺷﻪ … ﻣﯿﮕﯿﺮه … ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ ﺧﻼﺻﻪ ﯾﻪ ﺑﻼﯾﯽ ﺳﺮ اﯾﻦ دل وا ﻣﻮﻧﺪه ﻣﯿﺎد …
– ﮐﺸﺘﻤﺖ ﻫﻤﺮاز … اﮔﻪ اﯾﻦ دﻟﺖ ﺑﺮاي اون ﮔﯿﺲ ﺑﺮﯾﺪه ﺑﺘﭙﻪ … ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم … ﻣﻦ؟ راﻣﯿﻦ ﭘﺮﺗﻮ از ﺧﻮد ﻣﺘﺸﮑﺮ؟ ﻫﺮ ﮔﺰ … ﺑﺎ دﻗﺖ ﭼﺴﺐ رو روي ﮔﻠﻮﻟﻪ ﮐﺎﻣﻮا رﯾﺨﺘﻢ و ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺳﺮ ﺟﺎش …
– ﭼﻪ ﻗﺪر ﺑﺎ ﻣﺰه ان … ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻮ ﮐﺎر ﺳﺎﺧﺘﺸﻮن ﺧﻮب ﻧﯿﺴﺘﻢ … ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺮاي ﺷﺎد ﮐﺮدﻧﺸﻮن … ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دﯾﮕﻪ ﺑﺰرگ ﺷﺪن … ﺳﯿﻨﯽ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ …
– ﺑﻪ زﺣﻤﺖ اﻓﺘﺎدﯾﺎ ﮔﻠﻨﺎر … ﻣﺜﻼ ﻣﻦ ﺑﺎﯾﺪ از ﺗﻮ ﭘﺬﯾﺮاﯾﯽ ﮐﻨﻢ … اﺧﻢ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ ﮐﺮد و ﻟﯿﻮان رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﺑﺮو ﺑﺎﺑﺎ اﻧﮕﺎر ﻣﻦ ﻣﻬﻤﻮﻧﻢ … داﺷﺘﻢ ﻋﺮوﺳﮑﻬﺎي اﻧﮕﺸﺘﯽ درﺳﺖ ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﻢ ﻗﺼﻪ ﺑﮕﻢ ﺑﺮاﺷﻮن …
– ﺳﯿﺎ ﭼﻪ ﻃﻮره؟ ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و ﯾﻪ دوﻧﻪ ﮔﺰ ﮔﺬاﺷﺖ دﻫﻨﺶ: واﻻ ﺣﺎل ﺳﯿﺎ رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺗﻮ ﭘﺮﺳﯿﺪ …
– اﻣﺮوز ازش ﺧﺒﺮي ﻧﺪارم … ﻋﺮوﺳﮏ رو ﮐﻤﯽ ﻋﻘﺐ ﺑﺮدم ﺗﺎ ﻣﻄﻤﺌﻦ ﺑﺸﻢ ﺳﺒﯿﻠﺶ رو درﺳﺖ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪم …
– ﺑﺎ راﻣﯿﻦ و اون دوﺳﺘﺶ ﮐﻪ ﺗﻮ آﻣﻮزﺷﮕﺎﻫﺘﻮن زﺑﺎن درس ﻣﯽ ده رﻓﺘﻦ ﺑﯿﺮون …
– دوﺳﺘﺶ رو ﻧﺪﯾﺪم … اﺣﺘﻤﺎﻻ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻫﺎش ﺑﺎ ﻣﻦ ﯾﮑﯽ ﻧﯿﺴﺖ … ﻣﻮﻫﺎش رو داد ﭘﺸﺖ ﮔﻮﺷﺶ و ﺧﻢ ﺷﺪ روي ﻋﺮوﺳﮏ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮي ﺗﻮي دﺳﺘﻢ: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﭼﺸﻤﺎش ﮐﻤﯽ ﺗﺎ ﺑﻪ ﺗﺎﺳﺖ … دﻗﺖ ﮐﺮدم … درﺳﺖ ﻣﯽ ﮔﻔﺖ: ا … راﺳﺖ ﻣﯿﮕﯽ … ﺷﺒﯿﻪ آﻗﺎي ﻗﻨﺒﺮ زاده ﺷﺪه … از ﺧﻨﺪه ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﺧﻮرد: آخ آره … ﻗﻨﺒﺮ زاده ﺑﻘﺎل ﺳﺮ ﮐﻮﭼﻪ ﺧﻮﻧﻪ آﻗﺎﺟﻮن ﭘﺪر ﺑﺰرﮔﻢ ﺑﻮد … ﺣﺴﺎب ﮐﺘﺎب ﺑﻠﺪ ﻧﺒﻮد و ﻋﯿﻨﮏ ﺑﺰرﮔﯽ ﻣﯽ زد ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﭼﺸﻤﺎش ﻟﻮچ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﺑﯿﺎد …
– ﯾﺎدﺗﻪ ﻫﻤﺮاز … ﯾﻪ ﺑﺎر دوﺗﺎ ﺑﺴﺘﻨﯽ ﺧﺮﯾﺪﯾﻢ … ﻣﯽ ﺷﺪ 001 ﺗﻮﻣﻦ … ﯾﻪ دوﯾﺴﺘﯽ دادﯾﻢ … ﺑﻘﯿﻪ ﭘﻮﻟﻤﻮن رو ﻧﻤﯽ داد …
– ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﺮدم … ﮔﻠﻨﺎر ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺟﺎﻟﺐ اﺑﻨﻪ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺿﺮر ﺧﻮدش اﺷﺘﺒﺎه ﺣﺴﺎب ﮐﺘﺎب ﻧﻤﯽ ﮐﺮد …
– ﭼﻪ روزﮔﺎري ﺑﻮد … ﮔﻠﻨﺎر ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪ: آره … ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺎد ﺑﻮدﯾﻢ …
– ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ … ﺷﺎد ﺑﻮدﯾﻢ آﯾﺎ … اون ﻣﻮﻗﻊ ﻫﺎ ﻫﻢ ﻣﺸﮑﻼت ﺧﻮدﻣﻮن رو داﺷﺘﯿﻢ … ﮔﻠﻨﺎر ﻣﻨﻈﻮرم رو ﮔﺮﻓﺖ: ﺧﻮب ﻣﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﺪﯾﻢ … ﮔﻢ ﺷﺪن داﯾﯽ ﻣﻨﻮﭼﻬﺮ رو ﻣﻦ زﯾﺎد ﯾﺎدم ﻧﻤﯿﺎد … ﺗﺎزه از ﺗﻮ ﺳﯿﺎ ﺳﻪ ﺳﺎل ﻫﻢ ﺑﺰرﮔﺘﺮم … ﻋﺮوﺳﮏ رو ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﭼﺸﻤﺎش درﺳﺖ ﺷﺪه ﺑﻮد ﺑﺮاي ﺧﺸﮏ ﺷﺪن ﭼﺴﺐ ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮﻓﺮﯾﺶ روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻣﺎدر روﺳﺮي ﺧﺎل ﺧﺎﻟﯿﻪ ﺧﺎﻧﻮاده رو ﮔﺮﻓﺘﻢ دﺳﺘﻢ ﺗﺎ ﺑﺮاش ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎي ﮔﻠﯽ درﺳﺖ ﮐﻨﻢ: ﺑﻌﻀﯽ اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻣﯿﮕﺬرن اﻣﺎ ﻓﺸﺎرش ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮ روي ﺧﺎﻧﻮاده ﻫﺴﺖ. ﮔﻠﻨﺎر آﻫﯽ ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﺜﻞ ﻣﺎدر ﻣﻦ … ﮔﻢ ﺷﺪن ﺑﺮادر ﺟﻮوﻧﺶ … ﻣﺮگ ﺧﻮاﻫﺮ ﺑﺰرﮔﺘﺮش … ﻗﻠﻢ ﻣﻮﯾﯽ رو ﮐﻪ ﺗﻮي آب زده ﺑﻮدم ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ و ﺑﻪ ﭘﺨﺶ ﺷﺪن آرام رﻧﮓ ﺻﻮرﺗﯽ ﺗﻮي ﻟﯿﻮان ﺧﯿﺮه ﺷﺪم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﮐﺘﯽ آرام ﺗﻤﺎم ﻟﯿﻮان ﺑﯽ رﻧﮓ رو رﻧﮕﯽ ﮐﺮدن: ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺣﺮﻓﺎي ﻣﺎدام ﻣﯿﺮﺳﻢ … اﯾﻨﮑﻪ ﻣﺎ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺷﺪﯾﻢ …
– ﺷﺎﯾﺪ … وﮔﺮﻧﻪ اﯾﻦ ﻫﻤﻪ اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺗﻠﺦ رو ﺗﻮي ﯾﻪ ﺧﺎﻧﻮاده رو ﭼﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﺑﺪه … ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﺑﻪ ﺗﻤﺎم اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﻫﺮ روز ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻮد … ﻫﺮ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻢ ﺳﻌﯽ ﻣﯿﮑﺮدم ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ اداﻣﻪ ﺑﺪم … ﻣﻦ اﺣﺴﺎس ﻣﯿﮑﺮدم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ دﻗﯿﻘﺎ ﺗﻮي ﺳﻪ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ …
– ﭼﯿﺰه … ﻣﯽ ﺧﻮام ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﻫﻤﺮاز … ﻋﺮوﺳﮏ رو ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم … ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ ﺑﻪ ﺗﻤﺎس ﭼﺸﻤﯿﻪ ﻣﻮﻗﻊ ﺣﺮف زدن ﺑﺴﯿﺎر اﻫﻤﯿﺖ ﻣﯽ ده …
– ﻣﯽ ﺷﻨﻮم … ﮐﻤﯽ ﺗﻮي ﺟﺎش ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪ: ﺗﻮ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ …
– ﻧﻪ! ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺷﺪت ﻗﺎﻃﻊ ﺑﻮد … ﻫﺮ دو ﺑﻪ ﯾﻪ ﻣﯿﺰان از اﯾﻦ ﻣﯿﺰان ﻗﻄﻌﯿﺖ ﺟﺎ ﺧﻮردﯾﻢ …
– ﺧﻮب … آﺧﻪ …
– ﺑﻪ ﺳﯿﺎ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻢ … اﻣﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺗﻮ ﻫﻢ ﺟﺪا ﮔﻮﻧﻪ ﺗﻮ ﺿﯿﺢ ﺑﺪم … ﻣﻦ وﻗﺖ اﯾﻦ ﭼﯿﺰﻫﺎ رو ﻧﺪارم … ﺗﻮ ﮐﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ رو ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ … ﯾﻪ ﻧﮕﺎه ﺑﻪ دورت ﺑﻨﺪاز … ﻣﻦ درد ﻧﺎن دارم … درد دﯾﺪن ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم رو دارم … ﻫﻤﻪ اﯾﻨﻬﺎ ﻃﻮري دورم رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺣﺘﯽ وﻗﺖ ﻧﮑﺮدم ﺑﻪ اﻧﺪازه ﮐﺎﻓﯽ ﺑﺮاي از دﺳﺖ دادن ﻋﺰﯾﺰام ﻋﺰاداري ﮐﻨﻢ … ﻫﻨﻮز اﻧﮕﺎر ﺟﺎ داﺷﺘﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺗﻮي رﺧﺘﺨﻮاب ﺑﺨﻮاﺑﻢ و اﺷﮏ ﺑﺮﯾﺰم …
– ﺑﺬار ﯾﮑﯽ ﺑﯿﺎد ﺗﻮ زﻧﺪﮔﯿﺖ …
– ﻣﮕﻪ ﻣﯽ ﮔﻢ ﻧﻤﯽ ذارم … ﻋﺸﻖ ﭼﯿﺰ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎﯾﯿﻪ ﮔﻠﻨﺎر … ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ زﯾﺒﺎ … ﻣﻨﻢ ﻣﻄﻤﺌﻨﺎ ﯾﻪ روز ﮔﺮﻓﺘﺎرش ﻣﯽ ﺷﻢ … ﺑﺮاش اﺷﮏ ﻣﯽ رﯾﺰم … ﻣﯽ ﺧﻨﺪم … ﺣﺘﯽ ﺑﺮاي ﻋﺸﻘﻢ ﻣﯽ ﺧﻨﺪم … ﻣﯿﺮﻗﺼﻢ … اﻣﺎ اﻻن … اوﻧﻢ راﻣﯿﻦ؟ ﻓﮑﺮ ﻧﮑﻨﻢ …
– ﭼﺮا راﻣﯿﻦ ﻧﻪ … ﮔﻮش ﮐﻦ … ﭘﺴﺮ ﺧﻮﺑﯿﻪ … ﺗﺤﺼﯿﻞ ﮐﺮده اﺳﺖ … ﺟﺬاﺑﻪ … وﺿﻊ ﻣﺎﻟﯽ ﺧﻮﺑﯽ داره … ﺣﻨﺪﯾﺪم: ﻋﯿﻦ اﯾﻦ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻓﻀﻮﻻ ﮐﻪ دﻻل ﻣﺤﺒﺘﻦ ﺣﺮف ﻧﺰن … ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: دﯾﻮوﻧﻪ … ﺳﯿﺎ دﯾﺮوز ﻣﯿﮕﻔﺖ ﺗﻮﺟﻪ راﻣﯿﻦ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺟﻠﺐ ﺷﺪه … ﻣﺪام راﺟﻊ ﺑﻪ ﺗﻮ از ﺳﯿﺎ ﺳﺌﻮال ﻣﯿﮑﻨﻪ … دوﺑﺎره ﻋﺮوﺳﮏ رو ﺗﻮي اﻧﮕﺸﺘﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﻗﻠﻢ ﻣﻮم رو ﺑﺮداﺷﺘﻢ: ﺑﺮاش ﺟﺎﻟﺒﻢ ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮدم …
– ﺑﺒﯿﻦ ﯾﮑﻢ روش ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ …
– ﭼﺮا ﺑﺎﯾﺪ ﮐﺎر ﮐﻨﯿﻢ؟ اﯾﻦ ﮐﺎر ﮐﺮدن ﻫﺎ ﺑﺮاي ﻧﻮﺟﻮوﻧﯽ ﻣﻦ ﺑﻮد … ﻣﻦ از 31 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﮐﻪ ﺧﻮدم رو ﺷﻨﺎﺧﺘﻢ ﺟﺬب اﯾﻦ آدم ﺷﺪم … ﺑﺮاي ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻬﺶ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺷﮑﻞ و ﺷﻤﺎﯾﻠﯽ در اوﻣﺪم … ﺣﺘﯽ ﺧﻨﺪه داره از ﻣﺎدرش ﯾﻪ ﺑﺎر ﺷﻨﯿﺪم از زن ﺑﺎ ﺣﺠﺎب ﺧﻮﺷﺶ ﻣﯿﺎد ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﭼﺎدري ﺑﺸﻢ … ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪه ﮔﻠﻨﺎر ﺳﺮم رو ﺑﺎﻻ ﮐﺮدم و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم … دﺳﺘﺶ رو ﺟﻠﻮي دﻫﻨﺶ ﮔﺮﻓﺖ و ﮔﻔﺖ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ … ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻧﻪ ﺑﺎﺑﺎ راﺣﺖ ﺑﺎش … ﻣﯽ ﺧﻮام ﺑﻬﺖ ﺑﮕﻢ ﻣﻦ اﻧﻘﺪر ﺑﯽ ﻫﻮﯾﺖ ﺑﻮدم … ﺑﭽﻪ ﺑﻮدم … ﻓﻘﻂ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ اﯾﻦ ﻫﻨﺮ ﻣﻨﺪ ﻧﻘﺎش ﺟﺬاب و دﺧﺘﺮ ﭘﺴﻨﺪ و از ﺧﻮد ﻣﺘﺸﮑﺮ ﻣﻦ رو ﻫﻢ ﺑﺒﯿﻨﻪ … ﻣﯽ دﯾﺪ ﯾﺎ ﻧﻪ … ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ … اﻻن دﯾﮕﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ … ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺑﻪ دﺳﺖ آوردن ﻫﯿﭻ آدﻣﯽ ﻫﯿﭻ ﮐﺎري ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﮔﻠﻨﺎر … ﻋﺸﻖ ﯾﻪ ﺟﺎﯾﯽ در ﻗﻠﺐ آدم رو ﻣﯽ زﻧﻪ … در ﺿﻤﻦ ﻫﻤﻪ اوﻧﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮔﻔﺘﯽ … از ﺗﯿﭙﺶ ﺗﺎ ﭘﻮﻟﺶ … اوﻧﺎ ﻫﯿﭻ ﮐﺪوم ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ … دوﺳﺘﻢ داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﮐﺎﻓﯿﻪ …
– ﻣﻦ … ﺗﻮ رو ﺧﺪا از ﻣﻦ ﻧﺎراﺣﺖ ﻧﺸﯽ … ﮔﻠﻮﻟﻪ ﮐﺎﻣﻮا دم دﺳﺘﻢ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ ﭘﺮت ﮐﺮدم: ﭼﺮا ﭘﺎﺷﻮ ﺑﺮو از ﺧﻮﻧﻤﻮن ﺑﯿﺮون … ﻣﻦ اﻻن ازت دﻟﺨﻮرم … ﺑﻪ ﻟﺤﻦ ﻟﻮده ام ﺧﻨﺪﯾﺪ و روي ﮐﺎﻧﺎﭘﻪ دراز ﮐﺸﯿﺪ: ﻧﮕﺮاﻧﺘﻢ …
– ﻣﻨﻢ ﻧﮕﺮان ﺧﻮدﻣﻢ … ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺑﺮﮔﺸﺖ: واﻻ … ﭼﺮا ﺑﺮاﺗﻮن ﻋﺠﯿﺒﻪ … ﻣﻨﻢ ﻧﮕﺮان آﯾﻨﺪه ﺧﻮدﻣﻢ … اﻣﺎ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ درﺳﺖ ﻣﯽ ﺷﻪ … ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﯾﻪ روزي ﯾﻪ رﻧﮓ ﺷﻔﺎف و ﺻﯿﻘﻠﯽ و ﺑﯽ ﻧﻘﺺ ﺑﻪ ﺧﻮدش ﻣﯿﮕﯿﺮه … رﻧﮕﯽ ﮐﻪ از زﯾﺮش ﻣﯽ ﺷﻪ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﻫﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ رو دﯾﺪ … ﻫﻤﻮن ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺟﻮﻫﺮي ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﺗﻮي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻦ و ﭘﺎك ﺑﺸﻮ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ … اﻣﺎ اون ﺳﻄﺢ ﺷﻔﺎف ﺑﺮاق ﺗﺮش ﻣﯿﮑﻨﻪ … دﻟﭙﺬﯾﺮ ﺗﺮ ﻣﯽ ﺷﻪ …
– ﺑﻌﺪش ﭼﯽ ﺷﺪ؟ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻨﺘﻈﺮﺷﻮن ﮐﺮدم و ﻟﺒﺨﻨﺪ زدم … ﭘﺲ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺑﺎ داﺳﺘﺎﻧﻬﺎي ﻫﺎﻧﺲ ﮐﺮﯾﺴﺘﯿﻦ اﻧﺪرﺳﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎي اﯾﻦ ﻧﺴﻞ رو ﻫﻢ ﺳﺮﮔﺮم ﮐﺮد ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻫﯿﭽﯽ ﺟﮏ ﺗﺒﺪﯾﻞ ﺑﻪ دﯾﺠﯽ ﻣﻮن ﺷﺪ … ﺻﺪاي اﻋﺘﺮاض ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺗﻮ ﻗﻬﻘﻬﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮐﻮﺷﺎ و ﻣﻦ ﻣﺤﻮ ﺷﺪ … ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﺣﻤﻠﻪ ﮐﺮد … از ﭘﺸﺖ روي زﻣﯿﻦ اﻓﺘﺎدم و ﻣﻮﻫﺎم ﻣﻮﻧﺪ زﯾﺮم: آي ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﻨﺪه ﺷﺪ … ﻧﯿﻮﺷﺎ: ﺣﺎﻻ ﻣﻦ رو ﻣﺴﺨﺮه ﻣﯿﮑﻨﯽ … ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪم ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﺗﺎ ﺑﺸﯿﻨﻢ … از ﻣﻮﮐﺖ ﻗﻬﻮه اي ﮐﻒ
آخ ﺟﻮن ﻫﻤﺮاز ﺑﻤﻮن دﯾﮕﻪ ﮔﻔﺘﻦ …
– آﺧﻪ … ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﺳﺮش رو ﮐﻤﯽ ﻧﺰدﯾﮑﻢ ﮐﺮد: ﺑﺮاي ﻧﺎﻫﺎر ﻧﻤﯿﺎد … دﻟﺸﻮن رو ﻧﺸﮑﻮن … ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺻﻮرت ﭘﺮ از ﻣﺤﺒﺘﺸﻮن ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم … ﻣﻦ ﺧﻮدم رو ﻣﯿﺸﮑﺴﺘﻢ … ﻏﺮورم رو ﻣﯿﺸﮑﺴﺘﻢ … آرزوﻫﺎم رو ﻣﯿﺸﮑﺴﺘﻢ … اﻣﺎ اﻣﮑﺎن ﻧﺪاﺷﺖ دل اﯾﻦ دوﺗﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻨﻢ رو ﺑﺸﮑﻮﻧﻢ …
– ﻣﻤﻨﻮﻧﻢ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم … ﻣﻦ ﻣﯿﻤﯿﺮم ﺑﺮاي دﺳﺖ ﭘﺨﺖ ﺷﻤﺎ … ﮐﻮﺷﺎ و ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻪ ﻫﻮا ﭘﺮﯾﺪن و ﻫﺮ ﮐﺪوم ﯾﮑﯽ از ﭘﺎﻫﺎم رو ﮔﺮﻓﺘﻦ … دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﻫﺮ دوﺷﻮن ﮐﺸﯿﺪم … ﭼﺸﻤﺎي ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺮ اﺷﮏ ﺷﺪ …
– ﻣﯽ دوﻧﻢ اﺻﻼ راﺟﻊ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺧﻮب ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﯽ … … ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮاي ﺧﻮاب ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﮐﻪ ﺑﺨﺸﯽ از ﻗﻮاﻧﯿﻦ ﺑﻮد ﺻﻮرﺗﻢ رو ﺑﻮﺳﯿﺪن و ﺧﺪاﺣﺎﻓﻈﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدن و ﻗﻮل ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن ﺗﺎ زودﺗﺮ ﺑﯿﺎم … ﺣﺎﻻ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﺑﺰرگ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮري ﺳﻠﻄﻨﺘﯽ و ﮐﻨﺪه ﮐﺎري ﺷﺪه ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدﯾﻢ … و ﻇﺮﻓﻬﺎي دﺳﺮ ﺟﻠﻮﻣﻮن ﺑﻮد … اﯾﻦ ﺟﻤﻠﻪ اش ﻣﻦ رو ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﺑﺮد … دﺳﺘﺶ رو روي دﺳﺘﺎي ﻣﺸﺖ ﺷﺪم روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ: ﻣﯽ دوﻧﻢ از ﺳﺮ ادب و ﻣﺘﺎﻧﺖ ذاﺗﯿﺖ ﻧﻤﯽ ﺧﻮاي ﺟﻮاﺑﻢ رو ﺑﺪي … ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻬﺮﺑﻮﻧﺶ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم: اﯾﻦ ﻃﻮر ﻧﯿﺴﺖ … ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﯾﻪ ﻇﺎﻟﻢ ﺷﻤﺎ رو و ﯾﻪ ﻣﻈﻠﻮم ﺧﻮدﻣﻮن رو ﻫﺮ ﮔﺰ ﻧﮕﺎه ﻧﮑﺮدم … اﯾﻦ ﮐﺎر از اول ﻏﻠﻂ ﺑﻮد … اﻟﺒﺘﻪ ﻣﻦ اون ﻣﻮﻗﻊ ﻓﻘﻂ 6 ﺳﺎﻟﻢ ﺑﻮد … دﺳﺘﻢ رو ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﮔﺮﻓﺖ: ﭼﻪ ﻗﺪر دﺳﺘﺎت ﺷﺒﯿﻪ رﻫﺎﺳﺖ … … ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﻣﯿﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ اون ﻣﻬﺮ ﻟﻐﺰان ﺗﻮي ﻧﮕﺎﻫﺶ … اﯾﻦ ﮐﻼم ﺻﯿﻘﻠﯽ و ﺻﺎﻓﺶ درﺳﺖ ﺷﺒﯿﻪ ﻣﺎدرﻣﻪ؟ ﺷﺎﯾﺪ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ زﻧﻬﺎي دﻧﯿﺎ وﻗﺘﯽ ﻣﺎدر ﻣﯽ ﺷﺪن اﯾﻦ ﻃﻮر رﻗﯿﻖ ﻣﯽ ﺷﺪن …
– رﻫﺎ ﺷﻤﺎ رو ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺖ داﺷﺖ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم …
– ﻣﻨﻢ دوﺳﺘﺶ داﺷﺘﻢ … اﮐﺒﺮ آﻗﺎ ﻫﻢ اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﺎه ﻧﮑﻦ … اوﻧﻢ ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺶ داﺷﺖ … ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: اون اﺻﻞ ﮐﺎري دوﺳﺘﺶ ﻧﺪاﺷﺖ … ﮐﻤﯽ ﺧﻮدش رو ﻋﻘﺐ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﻪ ﺻﻨﺪﻟﯽ ﭘﺸﺖ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﺎ روﮐﺶ ﻣﺨﻤﻞ ارﻏﻮاﻧﯽ ﺗﮑﯿﻪ داد … ﺗﻮ زاوﯾﻪ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﭘﺸﺖ ﺳﺮش ﮔﻠﺪان ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ و ﺗﺮاش ﺧﻮرده ﮐﺮﯾﺴﺘﺎل ﺑﻮد و ﺑﻌﺪ ﭘﺮده ﻫﺎي ﻣﺨﻤﻞ … ﺧﺪاي ﻣﻦ ﭼﻪ ﻗﺪر ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ اﻏﺮاق آﻣﯿﺰ ﺑﻮد ﺗﻮ اﯾﻦ ﻋﻤﺎرت ﻗﺪﯾﻤﯽ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ ﻗﺠﺮي … ﻫﯿﭻ ﭼﯿﺰ اﯾﻦ ﺟﺎ ﻧﺮم ﻧﺒﻮد … ﻟﻄﯿﻒ ﻧﺒﻮد … ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ زاوﯾﻪ دار … ﺗﺮاش ﺧﻮرده و ﺑﻪ ﻃﺮز ﮐﺴﺎﻟﺖ آوري ﻧﺸﺎﻧﻪ اي از ﺛﺮوت ﺑﻮد … ﺣﺘﯽ ﻗﺎب ﻋﮑﺴﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﯾﺪ ﻧﻤﺎد ﻣﺤﺒﺖ و ﺧﺎﻧﻮاده ﻣﯽ ﺑﻮدن … ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﻋﮑﺲ اون ﻗﺎﺑﻬﺎي ﭘﺮ زرق و ﺑﺮق ﺗﺮاش ﺧﻮرده ﭼﺸﻢ آدم رو ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺖ …
– ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻼش ﮐﺮدم ﺧﻮب ﺗﺮﺑﯿﺘﺸﻮن ﮐﻨﻢ … اﻣﺎ … ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﭼﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﻫﺴﺘﻦ … اﻟﺒﺘﻪ ﺑﻬﺘﺮ ﺑﻮد ﺑﮕﻢ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ … ﭼﻮن ﭼﯿﺰ زﯾﺎدي راﺟﻊ ﺑﻪ ﻧﻔﺮ دوم ﻧﻤﯽ دوﻧﺴﺘﻢ …
– ﻣﯽ دوﻧﻢ … اﻣﺎ رﻫﺎ ﺧﯿﻠﯽ زﺟﺮ ﮐﺸﯿﺪ … ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﮐﺸﯿﺪ … ﺧﻮاﻫﺮم ﺧﯿﻠﯽ اﻣﯿﺪ داﺷﺖ … ﺧﯿﻠﯽ آرزو داﺷﺖ … اﺷﮑﺶ رو ﺑﺎ دﺳﺘﻤﺎل اﺑﺮﯾﺸﻤﯿﺶ ﭘﺎك ﮐﺮد: ﺗﺎ آﺧﺮ ﻋﻤﺮم ﺷﺮﻣﻨﺪه ﺗﻮام … اون دﻧﯿﺎ ﻫﻢ ﺟﻮاب ﭘﺪر و ﻣﺎدرت رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺪم … … اﻧﻘﺪر ﺑﺎ اﺷﮏ و آه ﮔﻔﺖ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﻏﺼﻪ و ﻓﮑﺮ ﺧﻮاﻫﺮم ﺑﺎ اون ﭼﺸﻤﺎي ﻏﻤﮕﯿﻦ ﺧﺎرج ﺷﺪم …
– اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم … ﺷﻤﺎ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻼش ﮐﺮدﯾﺪ … ﻫﺮ ﮐﺴﯽ رو ﺑﺎﺑﺖ رﻓﺘﺎرﻫﺎي ﺧﻮدش ﺑﺎزﺧﻮاﺳﺖ ﻣﯿﮑﻨﻦ …
– ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻬﺶ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺨﺸﺶ ﯾﺎد ﻣﯽ دادم … ﻋﺸﻖ ﯾﺎد ﻣﯿﺪام … اﻣﺎ … ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ ﺑﺪ ﺟﻨﺴﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ … اﻣﺎ: ﺷﻤﺎ ﺗﺎ ﺣﺪي ﺗﻮان داﺷﺘﯿﺪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﯿﻢ ﻧﻘﺶ اﺻﻠﯽ رو ﮐﯽ اﯾﻔﺎ ﻣﯿﮑﺮد … ﺳﺮش رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺖ … ﻫﻢ ﻣﻦ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﻨﻈﻮر ﭼﯿﻪ ﻫﻢ اون … ﺳﺮش رو ﺑﺎﻻ آورد و ﺻﺎف ﺗﻮي ﭼﺸﻤﺎم ﺧﯿﺮه ﺷﺪ: ﺑﻪ ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻃﺮه ﮐﻪ دوﺳﺖ دارم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﯿﺎي اﯾﻨﺠﺎ … ﻣﻦ ﺗﻤﺎم ﺳﻌﯿﻢ رو ﻣﯽ ﮐﻨﻢ … ﺗﻮ ﻫﻢ ﺑﮑﻦ … ﻣﻦ از ﺧﺪاﻣﻪ ﻧﯿﻮﺷﺎ و ﮐﻮﺷﺎ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ وﻗﺖ ﺑﮕﺬروﻧﻦ … ﺑﺎ ﺗﻮ ﻣﯽ ﺧﻨﺪن … ﺣﺮف ﻣﯽ زﻧﻦ … ﺑﺎزي ﻣﯿﮑﻨﻦ … ﻣﮕﻪ ﻏﯿﺮ از اﯾﻦ ﺑﻮد … ﻣﻦ ﺑﺮاي ﺳﺮ زدن ﺑﻪ ﺧﻮاﻫﺮ زاده ﻫﺎم … ﺑﻪ ﭘﺎره ﻫﺎي ﺗﻨﻢ … ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺛﺮوت ﻫﺎي زﻧﺪﮔﯿﻢ ﻣﮕﻪ ﻧﯿﺎزي ﻫﻢ ﺑﻪ ﺗﻮﺻﯿﻪ اﯾﻦ زن … ﻫﺮ ﭼﻨﺪ دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯽ … ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻣﺎدر … داﺷﺘﻢ؟ ﺻﺪاي زﻧﮓ ﺗﻠﻔﻦ ﻣﻦ رو ﮐﻪ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺧﻮاب رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﻪ ﺳﻘﻒ ﭼﺴﺒﻮﻧﺪ … واﻗﻌﺎ ﺗﻮان اﯾﻨﮑﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﮐﺠﺎم و اﻻن ﺳﺎﻋﺖ ﭼﻨﺪه رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﻫﻮا ﻧﯿﻤﻪ ﺗﺎرﯾﮏ ﺑﻮد و اﯾﻦ ﺻﺪا ﻣﻦ رو ﺑﻪ اﺳﺘﺮس ﺧﯿﻠﯽ ﺑﺪي اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮد … ﺑﺎ دﺳﺖ روي زﻣﯿﻦ دﻧﺒﺎﻟﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ ﮔﺸﺘﻢ … و ﭘﯿﺪاش ﮐﺮدم …
– ﻫﻤﺮاز ﻣﻦ اي ﻧﺎز ﻣﻦ اي ﻧﺎز … ﺑﺎز از ﺗﻮ ﻣﯿﮕﻢ ﺗﻮ ﺷﻌﺮو آواز … ﻫﻢ ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻫﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺘﻢ ﺳﺮش رو ﺑﮑﻨﻢ …
– ﺑﺸﺮ از ﺗﻮ ﺗﻮ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺑﺪ ﺻﺪا ﺗﺮ ﻫﻢ وﺟﻮد داره؟ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪي ﮐﺮد: آره … ﺗﻮ … ﺑﻪ ﺧﺼﻮص وﻗﺘﯽ اﯾﻦ ﻃﻮري از ﺧﻮاب ﺑﯿﺪار ﻣﯽ ﺷﯽ …
– ﺳﯿﺎ ﺑﻪ زور ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد ﻣﺮدم آزار … ﭼﺮا دﺳﺖ از ﺳﺮم ﺑﺮ ﻧﻤﯽ داري؟ ﺻﺪاش ﺟﺪي ﺷﺪ: ﭼﯿﺰي ﺷﺪه ﻣﻤﻮش؟ ﺗﻮ اﯾﻦ وﻗﺖ روز ﻧﻤﯿﺨﻮاﺑﯿﺪي ﺳﺎﻋﺖ 8 ﻋﺼﺮه …
– ﭼﯿﺰي ﻧﯿﺴﺖ … اﻣﺮوز ﺑﯽ ﮐﺎر ﺑﻮدم ﺧﻮاﺑﻢ ﺑﺮده ﺑﻮد … ﺗﻤﺮﯾﻦ ﮐﻨﺴﻞ ﺷﺪه ﺑﻮد … آﻗﺎي ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر ﺑﺎﯾﺪ ﻣﯽ رﻓﺘﻦ ﺗﻠﻮﯾﺰﯾﻮن …
– ﭘﺲ ﭘﺎﺷﻮ ﯾﻪ دوش ﭘﺮو ﭘﯿﻤﻮن ﺑﮕﯿﺮ ﮐﻪ دارﯾﻢ ﻣﯿﺎﯾﻢ دﻧﺒﺎﻟﺖ … ﺗﻮ ﺟﺎم ﻧﯿﻢ ﺧﯿﺰ ﺷﺪم: ﺟﺎﻧﻢ؟ دﻧﺒﺎﻟﺖ و اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ … ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﺷﺮﮐﺖ واﺣﺪ ﻣﯿﺎي دﻧﺒﺎﻟﻢ؟
– ﻟﻮده ﺧﺎﻧﻮم … ﺧﻮدت رو ﻣﺴﺨﺮه ﮐﻦ … ﺧﺴﺮو ﺟﻮن درﺳﺘﻪ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﻤﯿﺪه وﻟﯽ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮم دﮐﺘﺮ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻣﯿﺪه. ﺑﭙﺮ ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻮ ﮐﻪ ﻣﯿﺨﻮاﯾﻢ ﺑﺒﺮﯾﻤﺖ ﺻﻔﺎ ﺳﯿﺘﯽ … ﺧﻨﺪه ام ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: ﺑﺎﺷﻪ … ﺗﺎ ﯾﻪ ﺳﺎﻋﺖ دﯾﮕﻪ ﺣﺎﺿﺮم … ﮐﺠﺎ ﻣﯽ ﺧﻮاﯾﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺑﺮ اون اﺳﺎس ﺣﺎﺿﺮ ﺷﻢ؟ ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: آخ ﮐﻪ ﮐﺴﯽ ﻧﺪوﻧﻪ ﻓﮑﺮ ﻣﮑﯿﻨﻪ دﺧﺘﺮ ﻣﻔﺘﺢ اﻟﺴﻠﻄﻨﻪ اي … ﯾﻪ ﭼﯽ ﺑﭙﻮش دﯾﮕﻪ در ﺿﻤﻦ زﯾﺎد ﻫﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻧﺮس اﯾﻦ ﭘﺴﺮه آوﯾﺰون راﻣﯿﻦ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ … ﺗﻠﻔﻦ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ: ﺑﻪ ﭼﻪ ﻣﻨﺎﺳﺖ اون وﻗﺖ؟
– ﻫﯿﭽﯽ ﺑﺎﺑﺎ اﻣﺮوز ﻣﻦ رﻓﺘﻢ آﻣﻮزﺷﮕﺎه اﯾﻦ ﺷﺎزده ﻧﺎزﻧﯿﻦ و ﻧﺎﻣﺰدش رو ﺑﺒﯿﻨﻢ … اﯾﻦ ﺷﺎزده ﻫﻢ ﺑﻮد … ﻗﺮاره ﺑﯿﺮون ﮔﺬاﺷﺘﯿﻢ اﯾﻦ ﺟﻮﻧﻮر ﺑﻪ ﺧﻮدش ﮔﺮﻓﺖ …
– درﺳﺖ ﺣﺮف ﺑﺰن …
– ﻫﺎ … ﭼﯿﻪ؟ ﻋﺸﻖ ﻧﻮﺟﻮوﻧﯿﺖ رو دﯾﺪي دم در آوردي!
– ﺳﯿﺎ ﻧﺬار زﻧﮓ ﺑﺰﻧﻢ آراﺳﺘﻪ ﺑﯿﺎدا …
– ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﺎن ﺧﻮدم ﻏﻠﻂ ﮐﺮدم … ﺑﺬار ﻧﻔﺲ ﺑﮑﺸﯿﻢ … ﺑﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻦ ﺗﻠﻔﻦ رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮد … آراﺳﺘﻪ دﺧﺘﺮ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﭘﺎﯾﯿﻨﯿﺸﻮن ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﺪ ﺟﻮر ﮔﻠﻮش ﭘﯿﺶ ﺳﯿﺎ ﮔﯿﺮ ﮐﺮده ﺑﻮد … و ﮐﺎراي ﻋﺠﯿﺐ ﻏﺮﯾﺒﯽ ﻣﯿﮑﺮد … آراﯾﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻔﯿﻔﯽ ﮐﺮدم و ﯾﻪ ﺳﺎراﻓﻮن ﻣﺸﮑﯽ ﺑﺎ ﺳﺎﭘﻮرت ﻣﺸﮑﯽ ﭘﻮﺷﯿﺪم و روش ﯾﻪ ﺟﻠﯿﻘﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﻓﯿﺮوزه اي … ﺷﺎل ﻓﯿﺮوزه اي ﻫﻢ ﺳﺮم ﮐﺮدم … و ﺑﻪ دﺳﺘﻢ اﻧﻮاع دﺳﺘﺒﻨﺪﻫﺎي ﭼﻮﺑﯽ رو ﺑﺴﺘﻢ … ﻣﻮﻫﺎي ﻓﺮم ﺣﺎﻟﺖ ﺧﻮﺑﯽ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮدن … ﺟﻠﻮي آﯾﻨﻪ ﺑﻪ دﺧﺘﺮ ﭼﺸﻢ اﺑﺮو ﻣﺸﮑﯽ روﺑﻪ روم ﺧﯿﺮه ﺷﺪم … ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻼش ﮐﺮده ﺑﻮدم ﺗﺎ ﭘﻒ ﺣﺎﺻﻞ از ﮔﺮﯾﻪ ﺗﻤﺎم اﻣﺮوز ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮم ﭘﻮﺷﯿﺪه ﺑﺸﻪ … دﻟﻢ ﺑﺪ ﺟﻮر ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد … ﺗﮏ ﺗﮏ ﺟﻤﻼت ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم واﻗﻌﯿﺘﻬﺎﯾﯽ از زﻧﺪﮔﯿﻢ رو ﺑﻪ ﯾﺎدم آورده ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﻌﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدم روﺷﻮن ﯾﻪ ﺣﺮﯾﺮ ﺑﮑﺸﻢ … ﯾﻌﻨﯽ ﺑﻮدن … دﯾﺪه ﻣﯽ ﺷﺪن … اﻣﺎ ﮐﻤﯽ ﮐﻢ رﻧﮓ ﺗﺮ … اﻧﮕﺎر اون ﭘﺮده ﻫﺎ ﻫﺮ ﺑﺎر ﺑﺎ ﯾﺎد آوري اﺷﮏ ﻫﺎي رﻫﺎ … ﺗﺮس ﻣﻦ ﺑﺮاي از دﺳﺖ دادن ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ … ﺣﺘﯽ اﮔﺮ اﯾﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﮐﺲ ﺧﻮدش ﺗﻮ ﮔﯿﺞ و وﯾﺞ زﻧﺪﮔﯿﺶ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﮐﺴﯽ ﺣﺴﺎب ﻧﻤﯽ ﺷﺪ ﮐﻨﺎر ﻣﯿﺮﻓﺖ و ﻣﻦ رو ﺑﺎ ﯾﻪ ﺣﻘﯿﻘﺖ دردﻧﺎك ﻣﻮاﺟﻪ ﻣﯿﮑﺮد … ﺑﺎ ﺻﺪاي زﻧﮓ آﯾﻔﻮن ﺑﻪ ﺧﻮدم اوﻣﺪم … ﺣﺘﯽ ﯾﺎد آوري ﺳﯿﺎ ﻫﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻣﻦ ﺑﺨﻨﺪم … ﻣﻦ ﺑﻪ اﯾﻦ ﭘﺴﺮ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﺪﯾﻮن ﺑﻮدم … ﺑﺎ ﺧﺎرج ﺷﺪﻧﻢ از در … ﺟﻠﻮي در ﻣﺎﺷﯿﻦ ﺧﺴﺮو ﺧﺎن رو دﯾﺪم ﮐﻪ ﮔﻠﻨﺎر ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻨﺪان ازش ﭘﯿﺎده ﺷﺪ و ﺳﯿﺎ ﻫﻢ از ﺳﻤﺖ راﻧﻨﺪه ﺑﺎ ﯾﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﮔﺸﺎد ﺑﺮام دﺳﺖ ﺗﮑﻮن داد … ﺳﻮار ﺷﺪم …
– ﺑﻪ ﺑﻪ ﮔﻠﯽ ﭼﺮا ﻣﺎﺷﯿﻦ رو دادي ﺑﻪ ﺳﯿﺎ اﯾﻦ آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﮐﻪ راﻧﻨﺪﮔﯽ ﮐﺮده ﺑﻮد ﺑﺎ ﺧﺮ ﻣﺶ رﺟﺐ ﺑﻮد … ﮔﻠﻨﺎر ﺑﻠﻨﺪ ﺧﻨﺪﯾﺪ: دﯾﮕﻪ ﮔﻔﺘﻢ ﺟﻠﻮي ﻏﺮﯾﺒﻪ ﻫﺎ زﺷﺘﻪ ﺑﻔﻬﻤﻦ اﯾﻦ ﻣﺎﺷﯿﻦ ﻧﺪﯾﺪه اﺳﺖ … ﺳﯿﺎوش: ﻫﻮي … ﺣﻮاﺳﺘﻮن ﺑﺎﺷﻪ … ﭘﺮﺗﺘﻮن ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺑﯿﺮون … آﯾﻨﻪ رو ﺗﻨﻈﯿﻢ ﮐﺮد: ﺑﺎ ﺗﻮام … ﻣﻮش ﻣﻮش ..
ﻣﮕﻪ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺧﻮدت ﻧﺮس … اﯾﻦ ﭼﻪ رﯾﺨﺖ و ﻗﯿﺎﻓﻪ اﯾﻪ … دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎم ﮐﺸﯿﺪم و ﺗﻮ آﯾﻨﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻬﺶ زدم: ﻣﻦ ﻫﺮ ﮐﺎري ﺑﮑﻨﻢ زﯾﺒﺎم … ﺑﺎ ﻟﺤﻦ ﻣﺼﻨﻮﻋﯽ داش ﻣﺸﺘﯽ: ﺧﻼﺻﻪ ﮔﻔﺘﻪ ﺑﺎﺷﻢ … ﻣﻦ ﺗﯿﺰﯾﻢ آﻣﺎدﺳﺖ ﻧﺬار اون ﭘﺴﺮه از ﻓﺮﻧﮓ ﺑﺮﮔﺸﺘﻪ رو ﺧﻄﯽ ﺧﻮﻃﯿﺶ ﮐﻨﻢ … از ﭘﺸﺖ دﺳﺘﻢ رو آوردن ﺗﻮ ﺻﻮرﺗﺶ و ﻟﭙﺎش رو ﮐﺸﯿﺪم: ﺳﯿﺎ … اﺻﻼ ﺑﯿﺎ ﺑﭙﯿﭽﻮﻧﯿﻤﺸﻮن ﺧﻮدﻣﻮن ﺑﺮﯾﻢ ﺻﻔﺎ …
– آي ﮔﻔﺘﯽ … آي ﮔﻔﺘﯽ ﺣﯿﻒ ﮐﻪ ﺟﻠﻮي ﻧﺎﻣﺰد ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺿﺎﯾﻊ اﺳﺖ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﮐﻪ ﯾﻪ ﺧﻮاﻫﺮ داره … ﺑﻪ از ﺷﻤﺎ ﻧﺒﺎﺷﻪ ﻫﻤﭽﯿﻦ ﺣﻮري ﭘﺮي … ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ و ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺗﮑﯿﻪ دادم: آﺧﻪ اﯾﻦ ﮐﺎره ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺘﯽ دﻟﻢ ﻧﺴﻮزه …
– ﻫﺮ ﻣﺮدي ﮐﻪ ﺷﻌﺎرش رو ﻣﯿﺪه ﺑﺎﻧﻮ … ﻋﻤﻞ ﻧﻤﯿﮑﻨﻪ … ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺣﺮﻓﺎ … ﻣﻦ ﺳﺮم ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ و ﺗﻤﻮم اون 5 ﺗﺎ دﺧﺘﺮي ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﯿﻢ زﻧﮓ ﻣﯽ زﻧﻦ ﮔﺮﻣﻪ ﯾﻌﻨﯽ اﯾﻦ ﺟﻮر آدم ﻗﺎﻧﻊ و ﺳﺮ ﺑﻪ زﯾﺮﯾﻢ ﻣﻦ … از دور ﭘﺸﺖ اون ﭼﺎه دﺳﺖ ﺳﺎز ﮔﻠﯽ وﺳﻂ اون ﺑﺎﻏﭽﻪ ﮐﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﻫﻢ آﻫﻨﮕﯽ ﺑﺎ ﻓﻀﺎي ﺳﻨﺘﯽ و آﻫﻨﮓ ﺟﺎن ﻣﺮﯾﻢ داﺷﺖ . دﯾﺪﻣﺶ … اﯾﻦ ﭼﻨﺪ روز راﺟﻊ ﺑﻬﺶ ﻫﻢ ﻓﮑﺮ ﮐﺮده ﺑﻮدم … ﻫﻢ ﻧﮑﺮده ﺑﻮدم … راﻣﯿﻦ ﺗﻮ ﭘﯿﭻ و واﭘﯿﭻ ﻫﺎي ﮔﺬﺷﺘﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد … اﻣﺎ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد … اﻧﮕﺎر از ﮐﻮﭼﻪ ﮐﻮدﮐﯿﻬﺎم ﮐﻪ رد ﺷﺪه ﺑﻮدم … ﺗﻮ ﭘﯿﭻ اول … ﺑﻌﺪ از ورود ﺑﻪ ﺟﻮاﻧﯽ دور ﺗﺮ ﻣﺎﻧﺪه ﺑﻮد … و ﺑﻌﺪ … ﺑﻌﺪ از ﮔﺬر از 02 ﺳﺎﻟﮕﯽ ﺣﺘﯽ اﮔﺮ ﺳﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺑﯿﺸﺘﺮ از 02 ﺳﺎﻟﮕﯽ رد ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم … ﻣﺤﻮ ﺷﺪه ﺑﻮد … اﻣﺎ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻧﺎزﻧﯿﻦ و ﻧﺎﻣﺰدش اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮد ﯾﻪ ﺣﺲ آﺷﻨﺎ اﯾﺠﺎد ﻣﯿﮑﺮد … ﺣﺲ آﺷﻨﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺑﯽ اﺧﺘﯿﺎر ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻗﻠﺒﻢ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻪ … ﺣﺎﻻ ﮐﻪ ﺑﺎ روﯾﯽ ﮔﺸﺎده ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻣﺎ ﺳﻪ ﻧﻔﺮ ﺑﻮد … ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﻧﺎب ﮐﻮدﮐﯽ ﺑﻮد … ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ ﺑﻮﺳﻪ ﯾﻮاﺷﮑﯽ … ﺷﺒﯿﻪ ﯾﻪ دﻓﺘﺮ ﺧﺎﻃﺮه ﭘﺮ ﺷﯿﻄﻨﺖ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﺗﻼﺷﺖ رو ﺑﺮاي ﭘﻨﻬﺎن ﮐﺮدﻧﺶ ﻣﯿﮑﻨﯽ … ﺑﺎ ﻧﺰدﯾﮏ ﺷﺪن ﺑﻬﺸﻮن و ﺳﻼم ﮐﺮدن … ﺻﻮرت ﻧﺎزﻧﯿﻦ رو ﺑﻮﺳﯿﺪم … ﺧﯿﻠﯽ ﺳﺎل ﺑﻮد ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدﻣﺶ … آﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺮاي ﻣﺮاﺳﻢ رﻫﺎ آﻣﺪه ﺑﻮد … ﺑﺎ ﻧﺎﻣﺰدش رادﻣﻬﺮ ﻫﻢ دﺳﺖ دادم … ﻣﯽ دو ﻧﺴﺘﻢ ﻣﺪﺗﻬﺎ ﻋﺎﺷﻖ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﻮده و اﻻن اﮔﺮ ﮐﻪ اﯾﻦ ﺟﺎﺳﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﺑﯿﺶ از دو ﺳﺎل رﻓﺖ و آﻣﺪ و اﺻﺮارش ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮاده ﻧﺎزﻧﯿﻨ
ﻪ … اﻇﻬﺎر ﺧﻮﺷﻮﻗﺘﯽ ﮐﺮدﯾﻢ ﺑﺮاي آﺷﻨﺎﯾﯽ ﻫﻢ … ﺑﺎ ﻧﺎزﻧﯿﻦ اﻇﻬﺎر دﻟﺘﻨﮕﯽ … و ﻣﻦ ﺣﺲ ﮐﺮدم ﺗﻮ دﻟﺘﻨﮕﯽ ﻫﺎي ﻋﻤﯿﻖ ﻣﻦ ﯾﻪ ﺧﺮاش ﮐﻮﭼﮏ ﺑﻮده ﮐﻪ ﺑﯿﻦ ﺗﻤﺎم اون زﺧﻤﻬﺎي ﺣﺎﺻﻞ از دﻟﺘﻨﮕﯽ دﯾﺪه ﻧﻤﯽ ﺷﺪه اﻣﺎ ﺑﻮده … ﻧﺎزﻧﯿﻦ … ﻣﺎدرش … ﻣﺮاﺳﻤﻬﺎي ﺧﺘﻢ اﻧﻌﺎم ﻧﺬري ﻣﺎدرش … دوره ﻫﺎي زﻧﺎﻧﻪ ﻣﺎﻫﯽ ﯾﮏ ﺑﺎر ﻣﺎدرﻫﺎﻣﻮن ﻋﺠﯿﺐ دور ﻣﯽ رﺳﯿﺪن … ﻋﺠﯿﺐ … روي ﺗﺨﺖ ﺑﺰرﮔﯽ ﻧﺸﺴﺘﯿﻢ … ﻣﻦ ﮐﻨﺎر ﺳﯿﺎوش … رو ﺑﻪ روي راﻣﯿﻦ ﮐﻪ اﻣﺸﺐ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪ ﻧﻈﺮم ﺻﻮرﺗﺶ ﭘﺮ از ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﻮد … ﻧﺎزﻧﯿﻦ رو ﺑﻪ رادﻣﻬﺮ ﮐﺮد: ﻋﺰﯾﺰم … ﻫﻤﺮاز از ﻣﻦ و ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻮﭼﯿﮑﺘﺮه اﻣﺎ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺗﻮ ﺑﭽﮕﯿﻤﻮن ﻫﻢ ﺑﺎزﯾﻤﻮن ﺑﻮد … داﻣﻦ ﺳﺎراﻓﻮﻧﻢ رو ﻣﺮﺗﺐ ﮐﺮدم و ﭘﺎﻫﺎم رو زﯾﺮ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و دو زاﻧﻮ ﻧﺸﺴﺘﻢ و رو ﺑﻪ ﺻﻮرت ﺧﻨﺪان اﯾﻦ آﻗﺎي وﮐﯿﻞ ﮐﺮدم: اﻟﺒﺘﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺑﺎ ادب ذاﺗﯿﺶ ﺑﻬﺘﻮن ﺗﻮﺿﯿﺢ داد … ﻣﻦ آوﯾﺰﻧﺸﻮن ﺑﻮدم … ﻧﻤﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻦ ﺑﺎزﯾﻢ ﺑﺪن اﻣﺎ ﻣﻦ ﺧﻮدم رو ﺑﻪ زور ﺟﺎ ﻣﯿﮑﺮدم … ﺻﺪاي ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ و ﺗﻌﺎرﻓﺎت ﮔﻠﻨﺎر و ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻫﻢ زﻣﺎن ﺷﺪ ﺑﺎ ورود ﮔﺎرﺳﻮن ﺑﺮاي ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺳﻔﺎرش ﻫﺎ … راﻣﯿﻦ: ﺑﭽﻪ ﻫﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺷﺎم ﻣﯿﺨﻮرﯾﺪ ﯾﺎ ﺑﺮﯾﻢ ﯾﻪ ﺟﺎي دﯾﮕﻪ؟ ﻧﺎزﻧﯿﻦ دﺳﺘﺶ رو دور ﺑﺎزوي رادﻣﻬﺮ ﺣﻠﻘﻪ ﮐﺮد: رادﻣﻬﺮ ﺗﻮ ﻗﻮل دادي … رادﻣﻬﺮ: راﻣﯿﻦ داداش … اﯾﻦ ﺟﺎ ﺷﺎم ﻧﺨﻮرﯾﻢ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻮﻣﻢ ﻗﻮل ﯾﻪ ﻣﺮغ ﺳﻮﺧﺎري دﺑﺶ رو دادم … ﺳﯿﺎ زﯾﺮ ﮔﻮﺷﻢ: ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻣﯿﺰان ذﻻﻟﺘﺶ رو ﺑﺸﻪ ﺗﻮ ﮔﯿﻨﺲ ﻧﻮﺷﺖ … ﺑﺎ آرﻧﺞ ﺑﻪ ﭘﻬﻠﻮي ﺳﯿﺎ زدم … ﭼﻮن راﻣﯿﻦ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻣﻮن ﻣﯽ ﮐﺮد و ﺷﮏ ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮد … اﯾﻦ رو ﻣﯿﺸﺪ از ﭼﺸﻤﺎي ﺷﯿﻄﻮﻧﺶ ﺧﻮﻧﺪ … ﻗﻠﯿﻮن ﻫﺎ رو ﮐﻪ ﮔﺬاﺷﺘﻦ … ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ ﭼﺎي روي ﺗﺨﺖ ﺳﯿﺎوش ﯾﮑﯿﺶ رو ﺑﻪ دﻫﻨﺶ ﮔﺮﻓﺖ ﺗﺎ ﭼﺎﻗﺶ ﮐﻨﻪ … ﺑﺤﺚ ﺑﯽ ﭘﺎﯾﺎن ﻧﺎزﻧﯿﻦ و ﮔﻠﻨﺎر ﮐﻪ ﺗﻘﺮﯾﺒﺎ ﻫﻢ رﺷﺘﻪ ﺑﻮدن، ﮔﻠﻨﺎر داﻧﺸﺠﻮي دﻧﺪاﻧﭙﺰﺷﮑﯽ ﺑﻮد و ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﭘﺰﺷﮑﯽ … ﮐﻤﯽ ﺧﺎرج از ﺣﻮﺻﻠﻪ ﻣﻦ ﺑﻮد … ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯿﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ اﻃﺮاف … ﺑﻪ دﯾﺪن ﺗﺨﺘﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻨﺎر ﻫﻢ ﭼﯿﺪه ﺷﺪه ﺑﻮد و ﭘﺮ ﺑﻮد از ﺧﻮﺷﯽ … ﭘﺮ از ﺧﻨﺪه … اﻣﺎ ﭘﺸﺖ اون ﮔﻠﺪاﻧﻬﺎي ﻇﺮﯾﻒ ﺷﻤﺸﺎد … ﺗﺨﺖ رو ﺑﻪ رو زن و ﺷﻮﻫﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﺑﻮدن ﮐﻪ رو ﺑﻪ روي ﻫﻢ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮدن … ﻣﺮد ﺳﺮش ﺗﻮ ﺗﺒﻠﺘﺶ ﺑﻮد … ﻋﻤﯿﻖ ﺑﺎ اﺧﻢ و زن ﺑﺎ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺑﭽﮕﯽ ﻫﺎي ﮐﻮﺷﺎ ﺑﻮد ﻣﺸﻐﻮل ﺑﻮد … اﯾﻦ ﺻﺤﻨﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر آﺷﻨﺎ ﺑﻮد … ﭼﻪ ﻗﺪر … ﭼﻪ ﻗﺪر اون زن ﻏﻤﮕﯿﻦ و ﮐﻮدﮐﺶ رﻧﮓ رﻫﺎ رو داﺷﺘﻦ … ﺑﺎ اون ﻫﺎﻟﻪ ﺳﺮﺧﻮردﮔﯽ اﻃﺮاﻓﺸﻮن … اون ﻣﺮد ﻫﻢ زﻧﺶ رو دوﺳﺖ ﻧﺪاﺷﺖ؟ اون ﻣﺮد ﻫﻢ ﺑﻪ ﻧﻈﺮش زﻧﺶ در ﺷﺎﻧﺶ ﻧﺒﻮد؟ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ دﻟﻢ ﭼﻨﮓ زد ﮐﻪ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرد دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺷﻮﻧﻪ ام ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﭼﺮﺧﯿﺪم و ﺳﮑﻮت ﺟﻤﻌﯽ ﮐﻪ ﻣﺜﻼ ﻫﻤﺮاﻫﺸﻮن اوﻣﺪه ﺑﻮدم رو دﯾﺪم ﮐﻪ داﺷﺘﻦ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد … دﺳﺖ ﺳﯿﺎ ﺑﻮد روي ﺷﻮﻧﻪ ام ﮐﻤﯽ ﻣﺘﻔﮑﺮ ﭘﺮﺳﯿﺪ: ﮐﺠﺎﯾﯽ ﺗﻮ ﻫﻤﺮاز؟ راﻣﯿﻦ رد ﻧﮕﺎﻫﻢ رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد … از ﭼﺸﻤﺎش ﻣﻌﻠﻮم ﺑﻮد ﮐﻪ ﺳﺮ در ﻧﯿﺎورده … ﭼﺮﺧﯿﺪم ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺸﻮن و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ ﻣﮕﻪ ﺻﺪام ﮐﺮدﯾﺪ؟ ﮔﻠﻨﺎر ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺣﺎج ﺧﺎﻧﻮم رو ﺑﺎش … ﺑﯿﺸﺘﺮ از 4 ﺑﺎر … ﮔﻮﺷﻪ ﺷﺎﻟﻢ رو ﺑﯿﻦ اﻧﮕﺸﺘﺎم ﮔﺮﻓﺘﻢ: ﺑﺒﺨﺸﯿﺪ … ﻧﺸﻨﯿﺪم … راد ﻣﻬﺮ: ﺑﺎ ﺧﻮدﺗﻮن ﺧﻠﻮت ﮐﺮده ﺑﻮدﯾﺪ …
– ﻧﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﺮام ﻋﺠﯿﺐ آﺷﻨﺎ اوﻣﺪه ﺑﻮد … راﻣﯿﻦ و رادﻣﻬﺮ ﺳﺮ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪن ﺑﻪ اون ﺳﻤﺖ … اﻣﺎ ﺧﻮب ﻣﺒﺪوﻧﺴﺘﻢ ﺳﯿﺎ و ﮔﻠﻨﺎر ﻧﯿﺎزي ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن ﻧﺪارن … ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻦ ﻣﻨﻈﻮرم ﭼﯿﻪ … دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺟﻮ ﻋﻮض ﺷﻪ … ﻧﺎزﻧﯿﻦ: ﺧﻮب … ﻫﻤﺮاز از ﮐﺎر ﮐﺮدن ﺑﺎ راﻣﯿﻦ راﺿﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم رمان
ﺗﻤﺎم ﭼﯿﺰﻫﺎي ﻫﺠﻮم آورده ﺑﻪ ﻣﻐﺰم رو دور ﮐﻨﻢ … ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﺑﺎﯾﺪ از اﯾﺸﻮن ﭘﺮﺳﯿﺪ … راﻣﯿﻦ ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻮ اﺳﺘﮑﺎن ﺧﻮدش ﭼﺎي ﻣﯿﺮﯾﺨﺖ ﻟﻮﻟﻪ ﻗﻠﯿﻮن رو ﺑﻪ دﺳﺖ دادﻣﻬﺮ داد: دﺧﺘﺮ ﺑﺎ ﺳﻮادي ﻫﺴﺘﯽ و ﺧﯿﻠﯽ ﺻﺒﻮر … ﻧﺎزﻧﯿﻦ: ﺻﺒﻮر؟! ﺑﺎورم ﻧﻤﯽ ﺷﻪ … ﺗﻮ اﯾﻦ ﭼﻨﺪ ﺳﺎل ﭼﻪ ﻗﺪر ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮدي ﻣﻦ اوﻟﺶ ﻓﮑﺮ ﮐﺮدم ﻓﻘﻂ ﺻﻮررﺗﺖ ﻋﻮض ﺷﺪه اﻣﺎ روﺣﯿﺎﺗﺖ ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﻮض ﺷﺪه …
– ﺧﻮب زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻐﯿﯿﺮ ﮐﺮده ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺟﺎن … ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻏﻤﮕﯿﻨﯽ زد: ﺑﻠﻪ ﻣﺘﺎﺳﻔﺎﻧﻪ … اﯾﻦ ﭼﻨﺪ وﻗﺖ ﺧﯿﻠﯽ اذﯾﺖ ﺷﺪي … ﺳﯿﺎ: ﮐﯽ ﮔﻔﺘﻪ اﯾﻦ اذﯾﺖ ﺷﺪه … ﻓﻘﻂ ﻣﺎ رو اذﯾﺖ ﮐﺮده … دﺳﺘﻢ رو ﺑﺮدم زﯾﺮ ﺷﺎﻟﻢ رو در ﺣﺎﻟﯽ ﮐﻪ داﺷﺘﻢ ﻣﯿﺨﻨﺪﯾﺪم … ﮔﯿﺲ ﺗﮏ ﺑﺎﻓﺘﻢ رو آروم اﻧﺪاﺧﺘﻢ روي ﺷﻮﻧﻪ ام و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻫﺶ: ﻣﻦ؟ ﻣﻦ ﺑﺎ ﺗﻮ ﭼﯽ ﮐﺎر دارم … ﻟﺒﺨﻨﺪي زد و روﺑﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ: ﻣﯽ ﺑﯿﻨﯽ؟ ﺑﻌﺪ ﻣﯿﮕﻪ ﭼﺮا؟ … ﻣﻨﻈﻮرش رو ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﺸﺪه ﺑﻮدم … اﻣﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ رو ﻟﺐ ﻫﻤﻪ ﺑﺮام ﺟﺎﻟﺐ ﺑﻮد … ﻫﺮ ﭼﻨﺪ راﻣﯿﻦ ﺳﺮش رو ﮔﺮم ﻇﺮف ﺧﺮﻣﺎي روﺑﻪ روش ﮐﺮده ﺑﻮد … ﻣﻦ: ﺳﯿﺎ … ﻣﻦ اذﯾﺖ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﯾﺎ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺗﻤﺎم ﻣﺪت داري ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﺮ ﻣﻦ ﻣﯿﺬاري …
– د ﺑﯿﺎ … اﯾﻦ ﻋﺸﻮه ﻫﺎ رو ﻣﯿﺎي … ﻣﻨﻢ ﻫﯽ ﻣﯿﮕﻢ ﺑﺎﺑﺎ ﺟﺎن ﻣﻦ زن ﺑﮕﯿﺮش ﻧﯿﺴﺘﻢ … ﺑﻌﺪ ﻧﺎراﺣﺖ ﻣﯽ ﺷﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﯽ … ﺗﺎزه ﻣﻨﻈﻮرش رو ﻓﻬﻤﯿﺪم … ﺧﺠﺎﻟﺖ ﮐﺸﯿﺪم و ﺳﺮم رو ﭘﺎﯾﯿﻦ اﻧﺪاﺧﺘﻢ … اﻣﺎ ﺧﻨﺪه ﺑﻠﻨﺪ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺑﻪ ﻟﺒﻢ ﺑﯿﺎد … راﻣﯿﻦ ﺑﺎ ﻟﺤﻨﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺟﺪي ﺷﺪه ﺑﻮد: ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ اون دﺧﺘﺮ ﻋﺠﻮل و ﺑﺎ اون ﺗﯿﭗ ﭘﺴﺮوﻧﻪ و آﻫﻨﮓ ﻫﻮي ﻣﺘﺎل رو ﮐﺠﺎ ﻗﺎﯾﻤﺶ ﮐﺮدي؟
– ﺗﻮ ﮔﺬﺷﺘﻪ … ﻫﻤﻮن ﺟﺎ ﻗﺎﯾﻢ ﺷﺪ … ﺗﻮ ﻫﻤﻮن اﺗﺎﻗﯽ ﮐﻪ دﯾﻮاراش ﺳﯿﺎه ﺑﻮد و از درو دﯾﻮارش اﺳﮑﻠﺖ آوﯾﺰون ﺑﻮد … از ﻫﻤﻮن روزي ﮐﻪ دﯾﻮاراي اون اﺗﺎق رﻧﮕﺶ ﻋﻮض ﺷﺪ … در ﺣﻘﯿﻘﺖ رﻧﮓ ﻧﮕﺎه اون دﺧﺘﺮ ﻫﻢ ﻋﻮض ﺷﺪ … درﺣﻘﯿﻘﺖ رﻧﮓ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎش ﻋﻮض ﺷﺪ … ﺷﺪه ﻫﻤﯿﻦ دﺧﺘﺮي ﮐﻪ رو ﺑﻪ روﺗﻮﻧﻪ …
– رﻧﮓ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎت ﭼﻪ رﻧﮕﯿﻪ اﻻن؟ اﺳﺘﮑﺎن ﭼﺎﯾﯿﻢ رو ﮐﻨﺎر ﻟﺒﻢ ﺑﺮدم و ﺑﺨﺎرش رو ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪم … ﭼﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﺑﺎرﻫﺎ ﮔﺮم ﺷﺪه ﺑﻮد ﺣﺎﻻ ﻫﯿﭻ اﺛﺮي از رﻧﮓ و ﺑﻮي ﭼﺎي ﻧﺪاﺷﺖ رو ﺟﺮﻋﻪ اي ﻧﻮﺷﯿﺪم: آﺑﯽ … ﭼﺸﻤﺎش ﭘﺮ از ﺗﻌﺠﺐ ﺷﺪ: ﭼﺮا آﺑﯽ؟ ﯾﻌﻨﯽ ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ ﻫﺎت ﺑﻪ اﻧﺪازه رﻧﮓ آﺑﯽ ﻋﻤﯿﻖ و آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﻦ؟ ﻟﺒﺨﻨﺪ آروﻣﯽ زدم: ﻣﻦ ﺑﻪ ﺣﺲ ﻫﺎم ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﻨﻢ. ﻓﻘﻂ ﺣﺴﺸﻮن ﻣﯿﮑﻨﻢ … ﻣﻦ ﻓﻘﻂ و ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﺣﺴﻬﺎم زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ … ﻫﺮ ﭼﯿﺰي ﻫﻤﻮن رﻧﮕﯿﻪ ﮐﻪ ذﻫﻦ ﻣﻨﻪ … ﺧﻮدﺧﻮاﻫﺎﻧﻪ اﺳﺖ اﻣﺎ ﻫﺮ ﭼﯿﺰي اون رﻧﮕﯽ رو داره ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ … ﺗﻌﺒﯿﺮ دﯾﮕﺮان از اون رﻧﮓ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ … اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﺟﻮاﺑﻢ ﺑﻪ ﺧﺼﻮص ﺟﻤﻠﻪ آﺧﺮم ﮔﯿﺠﺶ ﮐﺮده ﺑﻮد … ﺗﮑﯿﻪ دادم ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﭘﺸﺖ ﺳﺮم … ﺳﺮم رو ﺑﻠﻨﺪ ﮐﺮدم … ﻟﺒﺨ
ﻨﺪي از رﺿﺎﯾﺖ روي ﻟﺐ ﺳﯿﺎ ﺑﻮد … ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﺟﻮاب ﻧﺴﺒﺘﺎ ﻗﺎﻃﻊ و اﻟﺒﺘﻪ ﮐﻤﯽ ﺗﻨﺪم ﺑﻪ راﻣﯿﻦ رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻪ … ﺑﺎ ﭘﯿﺶ ﮐﺸﯿﺪه ﺷﺪﻧﻪ ﺑﺤﺚ ﻋﻘﺪ و ﻋﺮوﺳﯿﻪ ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﺗﻮﺳﻂ ﮔﻠﻨﺎر … ﻓﻀﺎ ﮐﻤﯽ ﻋﻮض ﺷﺪ و ﻣﻦ ﻓﺎرغ از ﮔﻮش ﮐﺮدن ﺑﻪ اﯾﻦ رﯾﺘﻢ ﻧﺮﻣﺎل زﻧﺪﮔﯽ دﯾﮕﺮان … ﻫﻤﻪ ذﻫﻨﻢ ﭘﺮ از دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ … ﺗﻤﺮﯾﻦ … اﺟﺮا … و ﭘﻮل … ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﻗﻞ ﻗﻞ ﺷﯿﺸﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻗﻠﯿﻮن … و ﻟﺬت ﺑﺮدن از ﺻﺪاي ﻫﻤﻬﻤﻪ اﻃﺮاﻓﻢ. روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻓﻠﺰي آﺑﯽ رﻧﮓ ﭘﺸﺖ ﺳﺎﻟﻦ ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺑﺮدم ﻋﻘﺐ ﺑﻌﺪ از 5 ﺳﺎﻋﺖ ﺳﺮ ﭘﺎ ﺑﻮدن ﻗﺮار ﺷﺪ ﻧﯿﻢ ﺳﺎﻋﺖ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﮐﻨﯿﻢ و ﻣﻦ ﺑﻪ ﺟﺎي ﻓﻀﺎي ﺷﻠﻮغ داﺧﻞ و ﺑﺤﺚ ﻫﺎي ﻫﻤﯿﺸﮕﯽ از ﭘﻮل ﻧﺒﻮدن ﺗﻮي ﺗﺌﺎﺗﺮ و ﺧﻨﺪه ﻫﺎي ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻬﯿﻞ ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم ﮐﻤﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدم ﺧﻠﻮت ﮐﻨﻢ … دﺳﺘﻢ رو از دو ﻃﺮف روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺳﺮم رو ﺑﻪ ﭘﺸﺖ ﺧﻢ ﮐﺮدم … ﻫﻮاي ﮔﺮم و ﺷﺪﯾﺪا ﺧﻔﻘﺎن آوري ﺑﻮد … دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﺧﻮاب رﻫﺎ رو دﯾﺪه ﺑﻮدم … دﻗﯿﻘﺎ ﭼﻬﺮه اش ﻫﻤﻮن ﻃﻮري ﺑﻮد ﮐﻪ از ﺳﻪ روز ﻗﺒﻞ از ﻣﺮﮔﺶ ﺑﻪ ﯾﺎد داﺷﺘﻢ. ﺻﺒﺢ ﺑﺎﻟﺸﺘﻢ ﺧﯿﺲ ﺑﻮد …
– ﻫﻮاي ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻣﯿﻪ … ﭼﺸﻤﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﺸﻢ از ﺧﻠﻮﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻬﻢ زده ﺑﻮد اﻣﺎ ﺑﺎ دﯾﺪن ﭼﺸﻤﺎن ﺧﻨﺪان ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎرﻣﻮن ﻧﯿﻤﭽﻪ ﻟﺒﺨﻨﺪي ﺻﻮرﺗﻢ رو ﭘﻮﺷﻮﻧﺪ: ﺑﻠﻪ ﮔﺮﻣﻪ … ﭼﻬﺎر زاﻧﻮ روي ﻧﯿﻤﮑﺖ ﻧﺸﺴﺖ و ﻣﻦ دﺳﺘﺎم رو از ﭘﺸﺘﯽ ﻧﯿﻤﮑﺖ ﺑﺮداﺷﺘﻢ و روي زاﻧﻮ ﻫﺎم ﮔﺬاﺷﺘﻢ …
– دﺧﺘﺮ ﺗﻮ ﻫﺮ آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﺣﺲ ﻣﯿﮑﻨﯽ رو ﻣﯿﺸﻪ از روي ﺻﻮرﺗﺖ ﺧﻮﻧﺪ … ﻣﻮﻫﺎم رو دادم ﺗﻮي ﺷﺎﻟﻢ: ﻣﯿﮕﻦ ﭼﺸﻢ آﯾﻨﻪ ﻗﻠﺒﻪ … ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﭘﺲ اﻻن ﻗﻠﺒﺖ ﺑﺪ ﺟﻮري ﻏﻤﮕﯿﻨﻪ … ﻣﺮد ﺑﺎﻫﻮﺷﯽ ﺑﻮد … ﺧﯿﻠﯽ ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ دﻟﻪ ﻫﻢ ﻧﯿﺴﺖ … اﻟﺒﺘﻪ ﻣﯽ ﺑﻮد ﻫﻢ ﻓﺮﻗﯽ ﻧﻤﯿﮑﺮد … ﻣﻦ رو ﭼﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر ﺛﺮوت ﻣﻨﺪ و ﻣﻌﺮوف و دﺧﺘﺮ ﮐﺶ … اﻣﺎ ﻋﺠﯿﺐ اﺣﺴﺎﺳﺖ آدﻣﻬﺎ رو ﻣﯿﮕﺮﻓﺖ و ﺑﺮاش ﻫﻢ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ اﺣﺴﺎﺳﺎت آدﻣﻬﺎ ﻣﻬﻢ ﺑﻮدن … ﺑﻪ روﺑﻪ رو ﺧﯿﺮه ﺷﺪم: ﯾﮑﻢ دﻟﺘﻨﮕﻢ … ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ دﻟﮕﯿﺮم … ﻫﻨﻮز ﺗﺼﻤﯿﻢ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ …
– ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻟﺘﻨﮕﯽ … دﻟﺖ ﺑﺰرگ ﺗﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﮕﯿﺮه … ﭼﻪ ﻗﺪر از ﻣﻦ ﺷﻨﺎﺧﺖ داﺷﺖ؟ اﺻﻼ ﭼﺮا ﺗﻼش ﻣﯿﮑﺮد ﺑﺸﻨﺎﺳﻪ؟ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ ﺑﻪ ﺳﻤﺘﺶ و ﻧﮕﺎه ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ رو دﯾﺪم …
– ﺑﺮات ﻋﺠﯿﺒﻢ ﻧﻪ؟! ﮐﻤﯽ ﺗﻮ ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم و ﮔﻔﺘﻢ: راﺳﺘﺶ رو ﺑﺨﻮاﯾﺪ ﻧﻪ ﺧﯿﻠﯽ … ﯾﻌﻨﯽ ﭼﺮا ﯾﮑﻢ … ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﭘﺲ ﻓﻘﻂ ﺗﻮ ﺣﺲ ﻫﺎي دروﻧﯿﺖ ﻣﺮدد ﻧﯿﺴﺘﯽ ﺗﻮ اﻓﮑﺎرت راﺟﻊ ﺑﻪ
ﻣﻦ ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﺗﺼﻤﯿﻤﺖ رو ﻧﮕﺮﻓﺘﯽ … ﻧﻔﺴﺶ رو ﺑﯿﺮون داد: اﻟﺒﺘﻪ اﯾﻦ ﺧﻮﺑﻪ … ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪه ﺷﺎﯾﻌﺎت رو دﻧﺒﺎل ﻧﻤﯽ ﮐﻨﯽ …
– ﻣﻦ ﺣﺲ ﻫﺎي ﺧﻮدم رو دﻧﺒﺎل ﻣﯿﮑﻨﻢ و آﻧﭽﻪ ﮐﻪ ﻣﯿﺒﯿﻨﻢ رو وﮔﺮﻧﻪ ﺣﺮف زﯾﺎده ﺑﻪ ﺧﺼﻮص از ﻧﻮع ﻣﻔﺘﺶ … ﺧﻨﺪه اي ﮐﺮد: ﺑﺎ دﻧﯿﺎي اﻃﺮاﻓﺖ ﻫﻨﻮز ﻫﻢ رﻧﮓ ﻧﺸﺪي … ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﻢ ﮐﺮدم و از ﺟﺎم ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم: اﯾﻦ ﺟﺎ ﺗﺌﺎﺗﺮه … دﻧﯿﺎش ﺑﺎ ﺳﯿﻨﻤﺎ ﻓﺮق ﻣﯿﮑﻨﻪ … ﺷﺮاﯾﻄﺶ ﻋﯿﻦ ارﺗﺸﻪ … ﻫﻢ رﻧﮓ ﺷﺪن ﺑﺎ ﺟﻤﺎﻋﺖ رو ﻫﻢ ﻧﻤﯿﻄﻠﺒﻪ … ﮐﺴﯽ از اﯾﻦ ﺟﺎ ﺳﻮﭘﺮ اﺳﺘﺎر ﻧﻤﯽ ﺷﻪ … ﺑﺎ ﯾﻪ ﺟﻬﺶ از ﺟﺎش ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪو ﻫﻢ ﻗﺪﻣﻢ ﺷﺪ: ﻫﯿﭻ وﻗﺖ ﻧﺨﻮاﺳﺘﯽ ﻣﻌﺮوف ﺑﺸﯽ؟ ﭼﺮا ﻣﻦ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال رو ﻫﯿﭻ وﻗﺖ از ﺧﻮدم ﻧﭙﺮﺳﯿﺪه ﺑﻮدم؟ اﻣﺎ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺟﻮاﺑﺶ رو ﺧﯿﻠﯽ واﺿﺢ ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ …
– ﻣﻦ ﻫﻤﻮن روز اوﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺎم رو ﮔﺬاﺷﺘﻢ داﻧﺸﮑﺪه ﻧﻤﺎﯾﺶ … ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﭼﯿﺰ رو ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ … ﻣﻦ ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺘﻢ ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ … ﻗﺼﻪ ﺑﮕﻢ … ﺑﻘﯿﻪ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺣﻮاﺷﯽ ﻫﺴﺘﻦ … ﭼﺸﻤﺎش ﭘﺮ از ﯾﻪ ﺣﺮف ﺷﺪن … دﻫﻨﺶ رو ﺑﺎز ﮐﺮد ﺟﻮاﺑﻢ رو ﺑﺪه ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺑﻤﯽ ﮐﻪ ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﻣﺎل اون ﭼﺸﻤﺎي ﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯾﻦ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮﻣﻮن ﺑﻪ ﺳﻤﺖ راﺳﺖ ﺑﭽﺮﺧﻪ … اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﺳﻼم ﮐﺮده ﺑﻮد … رﻓﺘﻢ ﺟﻠﻮ … ذوق ﮐﺮدم … اﯾﻦ ﻣﺮد ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻣﻨﺒﻊ ﯾﻪ ﺣﺲ ﭘﺪراﻧﻪ ﺑﻮد …
– ﺳﻼم اﺳﺘﺎد … ﻟﺒﺨﻨﺪي زد: ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺑﺮات اﺳﺘﺎدم؟ ﻫﻤﺮاز ﻧﺎزﻧﯿﻦ ﻣﻦ اﯾﻦ ﺟﺎ ﮐﻪ ﺗﺨﺘﻪ ﻧﺪاره …
– ﺑﺮاي ﻣﻦ ﻫﺮ ﺟﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﺷﻤﺎ ﺗﻮش ﻧﻔﺲ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ ﮐﻼس و ﻣﺤﻞ ﯾﺎد ﮔﯿﺮﯾﻪ … ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ اﺳﺘﺎد دﺳﺖ داد: ﺳﻼم ﺑﺮ اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﻋﺰﯾﺰ … اﺳﺘﺎد ﺑﺎ ﻟﺨﻨﺪي ﮐﻤﯽ ﺟﺪي ﺗﺮ ﺟﻮاب داد: ﻣﯽ ﺑﯿﻨﻢ ﮐﻪ دو ﺗﺎ ﻧﻘﺶ اول ﺑﺎﻫﻢ ﺧﻠﻮت ﮐﺮدﯾﺪ …
– ﺑﻬﺘﺮ ﺑﮕﯿﻢ ﻣﻦ ﺧﻠﻮت ﻫﻤﺮاز رو ﺑﻬﻢ زدم … ﻣﻦ: اﯾﻦ ﭼﻪ ﺣﺮﻓﯿﻪ ﻧﻔﺮﻣﺎﯾﯿﺪ … اﺳﺘﺎد ﺑﺎ اﺑﺮوﯾﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﻻ رﻓﺘﻪ ﺑﻮد ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﺮ دو ﻣﺎ اﻧﺪاﺧﺖ … ﻧﮕﺎﻫﯽ ﮐﻪ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﺎ اﺟﺎزه اي ﺑﮕﻪ و آرام و ﺳﺮ ﺧﻮش ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺳﺎﻟﻦ ﺣﺮﮐﺖ ﮐﻨﻪ …
– ﺳﺮ ﺗﻤﺮﯾﻦ اﻣﺮوز ﻣﺎ ﻫﺴﺘﯿﺪ اﺳﺘﺎد؟ ﺳﺌﻮاﻟﻢ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﺮش رو از ﻣﺴﯿﺮ رﻓﺘﻦ ﻣﺤﻤﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﻣﻦ ﺑﭽﺮﺧﻮﻧﻪ: اوﻣﺪم ﺑﺎﻫﺎت ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻢ … ﯾﻪ ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﺧﻮب ﺑﺮات دارم … ﭘﺮ از ﻫﯿﺠﺎن ﺷﺪم … ﺧﻮب ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي ﭘﯿﺸﻨﻬﺎداﺗﺶ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺮاي ﻣﻦ ﯾﻪ ﮔﺎم ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻠﻨﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺟﻠﻮ ﺑﻮده و ﻫﺴﺖ … ﻟﺒﺨﻨﺪي ﭘﺪراﻧﻪ ﺑﻪ ﻫﯿﺠﺎﻧﻢ زد: دﺧﺘﺮ ﺗﻮ واﻗﻌﺎ ﺻﺒﺮ ﻧﺪارﯾﺎ …
پاسخ دهید!