– اﺳﺘﺎد؟!
– ﺑﻠﻪ … ﺑﺎﺷﻪ ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮي رو ﺻﺤﻨﻪ ﻧﻤﯿﺨﻮام ﺑﻬﻢ ﺑﺮﯾﺰم ﺗﻤﺮﮐﺰت رو … ﯾﻪ ﮐﺎرﺗﻮن ﻫﺴﺖ … ﺗﺮﺟﻤﻪ ﺷﺪه … دﻧﺒﺎل ﯾﻪ ﻧﻔﺮ ﻣﯿﮕﺸﺘﻦ ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺟﺪﯾﺪ و ﻣﻬﺮﺑﻮن و ﭘﺮ از ﻧﺎزي داﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻪ ﺗﺎ ﺟﺎي ﻓﺮﺷﺘﻪ اﻧﯿﻤﯿﺸﻦ ﺣﺮف ﺑﺰﻧﻪ ﻣﻦ ﺗﻮ رو ﻣﻌﺮﻓﯽ ﮐﺮدم … ﻓﺮدا ﻣﻨﺘﻈﺮﺗﻦ … ﻣﯽ دوﻧﻢ ﻣﺜﻞ اﯾﻦ ﺟﺎ ﺳﺮ ﺑﻠﻨﺪم ﻣﯿﮑﻨﯽ … ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم رو ﺑﺎور ﻧﻤﯽ ﮐﺮدم … اول ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮد ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ دﻟﻢ ﻣﯿﺨﻮاﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﻮا ﺑﭙﺮم … ﭘﺮواز ﮐﻨﻢ … اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي رو ﺑﺒﻮﺳﻢ … اﻣﺎ اﯾﻦ ﺟﺎ؟ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺤﯿﻂ؟ اﻣﮑﺎن ﭘﺬﯾﺮ ﻧﺒﻮد … دﺳﺘﺎم رو ﺑﻬﻢ ﮐﻮﺑﯿﺪم و ﺑﻌﺪ ﻫﻤﻮن ﻃﻮر ﻗﻔﻞ در ﻫﻢ ﺟﻠﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﻧﮕﻪ داﺷﺘﻢ … ﺧﻮب ﻣﯿﺪوﻧﺴﺘﻢ ﭼﺸﻤﺎم اﻻن ﺧﯿﺴﻦ: اﺳﺘﺎد … ﻣﻦ … ﯾﻌﻨﯽ واﻗﻌﺎ …
– ﻫﯿﺴﺲ … ﻫﯿﭽﯽ ﻧﮕﻮ … ﻣﻦ ﻫﻤﻮن ﺗﺮم اول ﺑﻬﺖ ﮔﻔﺘﻢ ﺗﻮ ﺗﻮ اﯾﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﮔﻞ ﻣﯿﮑﻨﯽ … ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﺳﺮ ﺣﺮﻓﻢ ﻫﺴﺘﻢ … اﺗﻔﺎﻗﺎ ﻣﺼﺮ ﺗﺮ ﻫﻢ ﺷﺪم … اﯾﻦ ﺟﺪﯾﺘﺖ ﺗﻮي ﮐﺎر … ﻣﻄﺎﻟﻌﺎت ﺑﯽ وﻗﻔﻪ ات و ﻧﮕﺎه ﻣﺜﺒﺘﺖ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯽ … ﻣﻄﻤﺌﻨﻢ ﭼﺮخ ﮔﺮدون از اﯾﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺗﻤﺎم ﺳﺮﻋﺖ ﺑﺮاي ﺗﻮ ﻣﯿﭽﺮﺧﻪ …
– ﺷﻮﺧﯽ ﻣﯿﮑﻨﯽ؟ ﯾﻪ ﻗﻠﭗ از ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ ام رو ﭘﺎﯾﯿﻦ دادم و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ ﺑﻨﺪري ﺧﺸﮏ ﺷﺪه ﺗﻮي دﺳﺘﺶ و ﭼﺸﻤﺎي ﮔﺮدش اﻧﺪاﺧﺘﻢ: ﻧﻪ ﺑﻪ ﺟﻮن ﺧﻮدم ﺳﯿﺎ … ﺧﻮدم ﻫﻢ ﻫﻨﻮز ﺑﺎورم ﻧﻤﯿﺸﻪ … ﯾﻪ ﮔﺎز ﺧﯿﻠﯽ ﮔﻨﺪه از ﺳﺎﻧﺪوﯾﭽﭻ زد: اي ول … ﻣﯽ دوﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻋﺎﻟﯽ ﻣﯿﺸﻪ … اﻟﺒﺘﻪ ﺻﺪاي ﺗﻮ ﺑﺮاي دوﺑﻠﻪ ﺑﯽ ﻧﻈﯿﺮه … ﮐﺎﻏﺬ دور ﺳﺎﻧﺪوﯾﭻ رو ﮐﻤﯽ ﮐﻨﺎر زدم و ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﭘﺴﺮ ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ داﺷﺖ ﺗﻮي ﭘﺎرك دوﭼﺮﺧﻪ ﺳﻮاري ﻣﯿﮑﺮد: از وﻗﺘﯽ ﭘﺎي اﺳﺘﺎد اﻣﯿﺮي از ﮐﻼس روزﻫﺎي ﺳﻪ ﺷﻨﺒﻪ ﺑﻪ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﺑﺎز ﺷﺪ … اﻧﮕﺎر ﺧﻮدم ﻫﻢ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﺮوع ﮐﺮدم ﺑﻪ ﺑﺎور ﺧﻮدم … ﻟﻘﻤﻪ ﮔﻨﺪش رو ﺑﻪ زور ﻗﻮرت داد و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺘﺶ ﮐﺮد: ﯾﻪ رﺑﻊ وﻗﺖ دارﯾﻢ … ﺳﯿﺎوش اﺟﺮا داﺷﺖ … و ﻣﻦ ﺗﺼﻤﯿﻢ داﺷﺘﻢ ﺑﻪ دﯾﺪن ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺮم … دﯾﺮوز زﻧﮓ زده ﺑﻮدم و ﻓﺨﺮي ﺧﺎﻧﻮم ﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮد آﻗﺎ ﻋﺼﺒﺎﻧﯿﻦ و ﺑﻬﺘﺮه ﮐﻪ ﻣﻦ زﯾﺎد اون دور و ور ﻫﺎ آﻓﺘﺎﺑﯽ ﻧﺸﻢ … اﻣﺎ ﺑﺎ ﺧﻮاب دﯾﺸﺐ ﺧﯿﻠﯽ ﻫﻢ ﺑﺮام ﻣﻬﻢ ﻧﺒﻮد اﻣﺮوز ﭼﻪ ﻋﮑﺲ اﻟﻌﻤﻠﯽ ﻧﺸﻮن ﻣﯿﺪه … ﺑﺎ ﺑﺮﺧﻮرد آرﻧﺞ ﺳﯿﺎوش از ﻓﮑﺮ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﯿﺮون اوﻣﺪم: ﺑﻪ ﺧﻮدت ﺑﯿﺸﺘﺮ ﻓﮑﺮ ﮐﻦ … ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺑﻬﺘﺮ از اﯾﻦ ﺣﺮﻓﻬﺎ ﻣﻦ رو ﻣﯿﺸﻨﺎﺧﺖ ﮐﻪ ﺑﺨﻮام اﻧﮑﺎر ﮐﻨﻢ …
– اوﻧﺎ ﻫﻢ ﺑﺨﺸﯽ از ﻣﻨﻦ …
– ﺣﺮف ﮐﻪ ﺗﻮ ﮐﻠﻪ ات ﻧﻤﯽ ره … ﻗﺒﻮﻟﺖ دارم ﺗﺎ ﺗﻪ … اﻣﺎ ﮔﺎﻫﯽ و ﻓﻘﻂ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎ ﺧﻮدت ﻣﺮور ﮐﻦ ﮐﻪ ﻫﻤﺮازي ﻫﻢ ﻫﺴﺖ …
– ﺗﻮ ﻫﺴﺘﯽ و ﻫﺮ روز اﯾﻦ رو ﺑﻪ ﻣﻦ ﯾﺎد آوري ﻣﯽ ﮐﻨﯽ … ﮔﺎﻫﯽ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ رو ﺑﺎﻫﻢ ﻗﺎﻃﯽ ﻣﯿﮑﻨﻢ … ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﺧﺎﻟﻪ اﺳﺖ … ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﯾﻪ ﻧﻘﺶ ﻣﻬﻢ داره … ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﻣﻌﻠﻤﻪ … ﻫﻤﺮازي ﮐﻪ ﻗﺮار ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﻢ ﺑﺸﻪ … ﻟﺒﺨﺪي زد
و ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮاز ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻓﺮﺷﺘﻪ اﺳﺖ … ﺑﺒﯿﻦ راﺳﺘﯽ ﻣﯽ ﺗﻮﻧﯽ ﺑﯿﺎرﯾﺸﻮن ﺑﯿﺮون … ﯾﻪ ﺑﺮﻧﺎﻣﻪ ﻣﻔﺮح ﺑﺬارﯾﻢ … ﮐﻨﺎر ﻫﻤﺪﯾﮕﻪ … ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم: از اون ﺷﺒﯽ ﮐﻪ ﮐﻤﯽ دﯾﺮ ﺗﺮ از ﺳﺎﻋﺖ ﻗﻮﻟﻤﻮن ﺑﺮﮔﺮدوﻧﺪﯾﻤﺸﻮن … ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﯾﻪ درﺻﺪ ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم ﺑﺎزم ﺑﭽﻪ ﺑﺪه دﺳﺖ ﻣﻦ و ﺗﻮ! ﻗﻮﻃﯽ ﻧﻮﺷﺎﺑﻪ اش رو ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺖ و ﯾﻪ دور ﺗﻮي دﺳﺘﺶ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ: اﯾﻦ آدم ﻣﺮﯾﻀﻪ … ﮔﺎز ﮐﻮﭼﯿﮑﯽ ﺑﻪ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭽﻢ زدم: اﯾﻦ ﻃﻮري ﻧﮕﻮ …
– ﭼﻪ ﻃﻮي ﺑﮕﻢ؟ زﻧﺪﮔﯽ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮ رو اﯾﻦ آدم ﺗﺒﺎه ﮐﺮده …
– آدﻣﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ داري راﺟﻊ ﺑﻬﺸﻮن ﺣﺮف ﻣﯿﺰﻧﯽ ﺑﺎ ﺗﺼﻤﯿﻤﺎت ﻏﻠﻄﺸﻮن … ﺧﻮدﺷﻮن زﻧﺪﮔﯿﺸﻮن رو ﺗﺒﺎه ﮐﺮدن … ﮐﺎﻏﺬ ﺳﺎﻧﺪوﯾﭽﺶ رو ﺑﺎ ﺣﺮص ﻣﭽﺎﻟﻪ ﮐﺮد: ﺣﺘﯽ رﻫﺎ؟ ﺑﺎ ﻏﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻠﺒﻢ ﭼﻨﮓ ﺷﺪه ﺑﻮد و از دﯾﺸﺐ راه ﻧﻔﺴﻢ رو ﺗﻨﮓ ﮐﺮده ﺑﻮد ﭼﺸﻢ دوﺧﺘﻢ ﺑﻪ ﭼﺸﻤﺎي ﻣﻨﺘﻈﺮش ﭘﺸﺖ اون ﻋﯿﻨﮏ ﮔﺮد و ﮔﻔﺘﻢ: ﺣﺘﯽ رﻫﺎ … ﺗﮑﯿﻪ داده ﺑﻪ ﻋﺼﺎش از ﭘﺸﺖ ﻋﯿﻨﮑﺶ ﺑﺎ ﻫﻤﻮن ﻧﮕﺎه ﺳﺮاﺳﺮ ﺗﺤﻘﯿﺮش ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد … ﻫﻨﻮز ﻫﻢ ﻋﺼﺒﺎﻧﯽ ﺑﻮد ﯾﺎ ﻧﻪ؟ ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ … ﻣﻦ اﻣﺎ ﺑﺎ ﭘﺎﻫﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ در ﻣﻘﺎﺑﻞ اﯾﻦ ﻧﮕﺎه ﺳﺮد ﻟﺮزان ﺑﻮدن در ﻣﻘﺎﺑﻠﺶ اﯾﺴﺘﺎده ﺑﻮدم و دل دل ﻣﯿﮑﺮدم ﺗﺎ اﺟﺎزه ﺻﺎدر ﺑﺸﻪ و ﻣﻦ ﺑﺮم ﺳﻤﺖ اون دو ﺟﻔﺖ ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ از ﻻي ﻧﺮده ﻫﺎ ﭘﺮ از اﻧﺘﻈﺎر و ﺑﺎ ﺷﯿﻄﻨﺘﯽ دور از ﭼﺸﻢ اﯾﻦ ﺳﻠﻄﺎن ﺧﺸﻦ داﺷﺘﻦ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮدن … وﻗﺘﯽ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺑﺪون ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺗﺮاس ﭼﺮﺧﯿﺪ … ﻧﻔﺲ ﺣﺒﺲ ﺷﺪم رو ﺑﯿﺮون دادم … اﯾﻦ ﺣﺮف ﻧﺰدﻧﻪ ﯾﻌﻨﯽ اﻧﻘﺪر آدم ﺣﺴﺎﺑﻢ ﮐﺮده ﮐﻪ ﺑﯿﺮوﻧﻢ ﻧﮑﺮده … ﺑﺎ ﻗﺪﻣﻬﺎي ﺑﻠﻨﺪ. ﻓﺎﺻﻠﻪ ام ﺑﺎ ﻓﺮﺷﺘﻪ ﻫﺎي ﯾﺎدﮔﺎر ﺧﻮاﻫﺮم رو ﮐﻢ ﮐﺮدم و ﻫﺮ دوﺷﻮن رو ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻐﻞ ﮐﺮدم … ﺗﺎ دﻧﯿﺎ دﻧﯿﺎ ﺑﻮد … ﻣﯽ دوﻧﺴﺘﻢ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﻋﻄﺮي ﻣﺴﺖ ﮐﻨﻨﺪه ﺗﺮ از اﯾﻦ دو ﮐﻮدك ﺗﻨﻬﺎ و ﺳﺮ در ﮔﻢ ﻣﯿﻮن اﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺠﻤﻞ رو ﻧﺪاره … ﮐﻠﯿﺪ رو ﺑﺎ ﺧﺴﺘﮕﯽ ﺗﻮي در ﭼﺮﺧﻮﻧﺪم و اول دﺳﺘﻪ ﻗﻠﻨﯿﻪ ﻓﻠﺰي در رو ﮐﻤﯽ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ ﻓﺸﺮدم … ﻗﻠﻖ داﺷﺖ ﮐﻤﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدم ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم و ﺑﻌﺪ ﻫﻮل ﻣﯿﺪادم … ﻣﺜﻞ ﺗﻤﺎم ﻣﺴﺎﺋﻞ زﻧﺪﮔﯿﻢ ﮐﻪ اول ﻫﻤﻪ ﺳﺨﺘﯽ ﻫﺎ رو ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺧﻮدم ﻣﯿﮑﺸﯿﺪم و ﺑﻌﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺧﻮدم رو ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻫﻞ ﻣﯿﺪاد … ﺑﺎ ورودم ﺑﻪ راﻫﺮو ﺑﻮي ﺳﯿﺮ داغ و ﭘﯿﺎز داغ ﺗﻨﺪي ﺗﻮي ﺑﯿﻨﯿﻢ ﭘﯿﺠﯿﺪ … ﻧﻔﺲ ﻋﻤﯿﻘﯽ ﮐﺸﯿﺪم ﺑﯽ ﺗﻮﺟﻪ ﺑﻪ ﻗﻄﺮه ﻫﺎي ﻋﺮق ﺣﺎﺻﻞ از اون ﮔﺮﻣﺎي ﻃﺎﻗﺖ ﻓﺮﺳﺎ ﭼﺸﻢ ﻫﺎم رو ﺑﺴﺘﻢ … ﺑﻮي زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﻮﻣﺪ … ﺑﻮي ﺑﻮدن ﯾﮏ زن در ﺧﺎﻧﻪ … در رو ﭘﺸﺖ ﺳﺮم ﺑﺎ ﮐﺞ ﺧﻠﻘﯽ ﺑﺴﺘﻢ از ﺻﺒﺢ ﮐﻠﯽ دوﯾﺪه ﺑﻮدم … ﺑﺎ ﻣﺴﺌﻮل دوﺑﻼژ اون اﻧﯿﻤﯿﺸﻦ ﺻﺤﺒﺖ ﮐﺮده ﺑﻮدم … ﻗﺮار داد ﺑﺴﺘﻪ ﺑﻮدم … رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم ﮐﻼس درس داده ﺑﻮدم … و ﺑﻪ ﻃﺮز ﻋﺠﯿﺒﯽ راﻣﯿﻦ رو ﻧﺪﯾﺪه ﺑﻮدم و ﺑﻌﺪ ﺑﺮاي ﺗﻤﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﺷﻬﺮ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدم … اﺗﻔﺎﻗﺎت ﺧﻮب اﻓﺘﺎده ﺑﻮد … ﮐﻼ در ﮐﻨﺎر اون ﻧﻮاي ﭘﺮ ﺷﺮ و ﺷﻮر ﮐﺎري اﻣﺮوز ﮐﻪ 21 ﺳﺎﻋﺖ روي ﭘﺎ ﺑﻮدم … ﺳﺨﺖ ﺗﺮﯾﻦ ﭼﯿﺰ ﺻﺪاي ﯾﻪ ﻓﯿﻦ ﻓﯿﻦ و ﻗﻄﺮات اﺷﮏ ﻧﯿﻮﺷﺎ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﺿﺮ ﺑﻮدم ﺑﻤﯿﺮم و ﻧﺸﻨﻮم … ﮐﻪ ﮐﺎري از دﺳﺘﻢ ﺑﺮ ﻧﻤﯿﻮﻣﺪ … و از دﯾﺸﯽ ﻟﺤﻈﻪ اي اﯾﻦ ﺻﺪا ﺑﺮام آراﻣﺶ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد … رو ﭘﻠﻪ اول راﻫﺮو روﺑﻪ روي در ﻓﻠﺰي و ﺷﯿﺸﻪ ﻣﺎت ﺧﻮﻧﻪ ﻣﺎدام ﻧﺸﺴﺘﻢ و ﮐﻮﻟﻪ ام رو ﭘﺮﺗﺎب ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﺻﺪاي ﺑﺪي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﭘﻠﻪ ﻫﺎ اﻓﺘﺎد. ﺷﺎﻟﻢ رو از ﺳﺮم ﺑﺎز ﮐﺮدم … ﺷﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﺻﺪا ﻫﺎ اﯾﻦ ﺣﺠﻢ ﻫﺎ از ذﻫﻨﻢ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﺸﻦ … ﻣﻮﻫﺎم رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪم ﺗﺎ ﺑﺮم ﮐﻪ در آﭘﺎرﺗﻤﺎن ﻣﺎدام ﺑﺎز ﺷﺪ … ﺑﺎ اون ﭼﺸﻤﺎي آﺑﯽ ﻧﮕﺮان و ﻣﻮﻫﺎي ﭘﻨﺒﻪ اﯾﺶ ﺳﺮ ﭼﺮﺧﻮﻧﺪ و ﺑﺎ دﯾﺪن ﺣﺎل زارم ﺗﻮي راﻫﺮو اﺑﺮو در ﻫﻢ ﮐﺸﯿﺪ و ﺑﺎ ﻟﻬﺠﻪ ﺑﺎ ﻣﺰه اش ﮔﻔﺖ: ﻫﻤﺮاز ﻣﺎدر ﺟﺎن ﺗﻮﯾﯽ؟ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم ﻟﺒﺨﻨﺪ ﺑﺰﻧﻢ … ﻓﻘﻂ ﺳﻌﯽ ﮐﺮدم: ﺳﻼم ﻣﺎدام ﻋﺼﺮت ﺑﺨﯿﺮ … ﺑﺎ زاﻧﻮﻫﺎي ﮐﻢ ﺟﻮن و ﻫﯿﮑﻞ ﻗﻠﻨﺒﻪ اش ﮐﻤﯽ از در ﺑﯿﺮون اوﻣﺪ: زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺮات آش رﺷﺘﻪ ﻧﺬري آورده ﺑﻮد … ﻧﺒﻮدي داد ﻣﻦ ﻧﮕﻪ دارم … ﮔﺬاﺷﺘﻢ ﺳﺮ ﺳﻤﺎور ﮔﺮم ﺑﻤﻮﻧﻪ ﺑﯿﺎ ﺑﺨﻮر … ﻧﮕﺎه ﺧﺴﺘﻪ اي ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﺶ ﮐﺮدم … ﺣﺴﺎب ﮐﺘﺎب ﮐﻪ ﻣﯿﮑﺮدم اﯾﻦ زن از ﻣﻨﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺮ ﺑﻮد … ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺗﻨﻬﺎ ﺗﺮ …
– ﭘﺎﺷﻮ دﯾﮕﻪ ﻣﻦ رو ﻧﮕﺎه ﻣﯿﮑﻨﻪ … ﻟﺒﺨﻨﺪي زوﮐﯽ زدم: ﮐﻢ ﺑﺪ ﺧﻠﻘﯽ ﮐﻦ ﻣﺎدام … ﺑﻪ ﻟﺤﻨﻢ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﻧﺰدﯾﮑﻢ اوﻣﺪ و دﺳﺘﯽ ﺑﻪ ﺳﺮم ﮐﺸﯿﺪ: ﻣﻦ و ﺑﺪ ﺧﻠﻘﯽ؟! ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﺧﻮدت ﻣﯿﮕﻢ … ﺑﯿﺎ رﻧﮓ ﺑﻪ رﺧﺴﺎر ﻧﺪاري از ﺻﺒﺢ ﭼﯿﺰي ﺧﻮردي؟ اﯾﻦ ﺳﺌﻮال ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ اون ﺻﺪاﻫﺎ و ﺧﺴﺘﮕﯽ ﻫﺎ ﮐﻤﯽ ﮐﻨﺎر ﺑﺮن و ﻣﻦ ﺗﺎزه ﺑﻪ ﺷﮑﻤﯽ ﻓﮑﺮ ﮐﻨﻢ ﮐﻪ از دﯾﺸﺐ ﺧﺎﻟﯽ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮد … ﭘﺮ از آب و اﻟﺒﺘﻪ ﭘﺮ از ﻏﺼﻪ … در ﮐﻨﺎر دﻟﯽ ﮐﻪ ﭘﺮ از ﺣﺮف ﺑﻮد و زﺑﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺪﺟﻮر ﻧﯿﺎزﻣﻨﺪ روزه ﺳﮑﻮت … ﺳﻼﻧﻪ ﺳﻼﻧﻪ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ درش رﻓﺖ و در رو ﻧﯿﻤﻪ ﺑﺎز ﮔﺬاﺷﺖ … ﭼﻨﮕﯽ ﺑﻪ ﮐﯿﻔﻢ زدم: ﻣﺎدام ﺑﺮم ﯾﻪ دوش ﺑﮕﯿﺮم ﻟﺒﺎس ﻋﻮض ﮐﻨﻢ … ﺧﻮﺷﮕﻞ ﺑﺸﻢ ﺑﯿﺎم ﭘﯿﺸﺖ دﯾﮕﻪ … ﻣﻬﻤﻮن ﻫﭙﻠﯽ ﻣﯿﺨﻮاي ﭼﯽ ﮐﺎر ﻗﺮﺑﻮن اون ﻟﭙﺎت ﺑﺮم …
– ﺑﺮو … ﺑﺮو ﮐﻢ زﺑﻮن ﺑﺮﯾﺰ … اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ ﯾﻪ ﭘﯿﺮاﻫﻦ ﻧﺨﯽ آﺳﺘﯿﻦ ﺣﻠﻘﻪ اي ﻗﺮﻣﺰ و ﻣﻮﻫﺎي ﺑﺴﺘﻪ و ﻣﺮﺗﺐ زﻧﮓ درش رو ﮐﻪ ﺻﺪاي ﺑﻠﺒﻞ ﻣﯿﺪاد ﻓﺸﺎر دادم … در رو ﮐﻪ ﺑﺎز ﮐﺮد … ﺑﯽ ﺗﻌﺎرف وارد ﺷﺪم … و ﭘﺸﺖ ﻣﯿﺰ ﻧﺎﻫﺎر ﺧﻮري ﭼﻮﺑﯽ و ﻗﺪﯾﻤﯽ وﺳﻂ ﻫﺎل ﮐﻪ روش رو ﻣﯿﺰي ﻗﻼب ﺑﺎﻓﯽ ﺷﺪه اي ﭘﻬﻦ ﮐﺮده ﺑﻮد ﻧﺸﺴﺘﻢ … از روي ﺳﻤﺎور ﺗﻮي آﺷﭙﺰ ﺧﻮﻧﻪ ﮐﺎﺳﻪ ﭼ
ﯿﻨﯽ ﮔﻞ ﺳﺮﺧﯽ رو ﺑﺮداﺷﺖ و ﺑﺎ اون زاﻧﻮﻫﺎي درد ﻧﺎﮐﺶ ﺑﺮام آورد و روي ﻣﯿﺰ ﯾﻪ ﭘﺎرچ دوغ ﺧﻨﮏ و ﻧﺎن ﺑﺮﺑﺮي و ﭘﻨﯿﺮ ﻫﻢ ﮔﺬاﺷﺖ …
– ﻣﺎدام زﺣﻤﺖ ﻧﮑﺶ … ﺻﻨﺪﻟﯽ رو ﺑﻪ روم رو ﺑﯿﺮون ﮐﺸﯿﺪ و ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﭼﻪ زﺣﻤﺘﯽ دﺧﺘﺮ ﺟﻮن ﺑﺨﻮر ﺟﻮن ﺑﮕﯿﺮي … ﻗﺎﺷﻖ اول از اون ﻏﺬاي ﻧﯿﻤﻪ داغ رو ﮐﻪ ﺗﻮي دﻫﺎﻧﻢ ﮔﺬاﺷﺘﻢ اﻧﮕﺎر ﺗﺎزه ﺑﻪ ﯾﺎد آوردم ﮐﻪ ﭼﻪ ﻗﺪر ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺑﻮدم … زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﻃﺒﻘﻪ ﺑﺎﻻي ﻣﺎ ﺑﻮد … ﺑﯿﺴﺖ ﺳﺎل ﺑﻮد ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺑﻮدﯾﻢ … دﺧﺘﺮش در ﻫﻤﯿﻦ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪ … ﺑﺰرگ ﺷﺪ … ازدواج ﮐﺮد و ﺑﭽﻪ دار ﺷﺪ … ﻫﻤﺎن ﺑﭽﻪ اي ﮐﻪ اﺣﺘﻤﺎﻻ اﯾﻦ آش ﻧﺬر ﺳﻼﻣﺖ ﺑﻪ دﻧﯿﺎ آﻣﺪﻧﺶ ﺑﻮد و اﻟﺤﻖ ﻫﻢ ﮐﻪ ﭘﺮ ﻣﻼت ﺑﻮد و ﺟﻮاب ﮔﻮي دو روز ﺑﯽ ﻏﺬاﯾﯽ ﻣﻦ …
– داري داﻏﻮن ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺧﻮدت رو … ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم ﺑﻪ ﺻﻮرت ﻧﮕﺮاﻧﺶ و ﺑﺎﻻي ﺳﺮش رو ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم … ﺧﻮدش ﺑﻮد در ﺟﻮاﻧﯽ روي ﺻﺤﻨﻪ ﯾﮏ ﻋﮑﺲ ﺳﯿﺎه و ﺳﻔﯿﺪ … روي ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﺼﺮ … دﺳﺘﺎي ﺳﻔﯿﺪش رو در ﻫﻢ ﮔﺮه زد … ﯾﻪ ﻋﻤﺮي اﯾﻦ دﺳﺖ ﻫﺎ ﺗﻮ ﻧﺎز و ﻧﻌﻤﺖ ﺑﻮدن … از ازدواﺟﺶ ﺑﺎ ﻫﻤﺴﺮي ﮐﻪ ﻋﺎﺷﻘﺶ ﺑﻮد ﻫﻢ ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻧﺼﯿﺒﺶ ﺷﺪه ﺑﻮد ﯾﮏ ﻋﺸﻖ ﺑﯽ درﯾﻎ ﺑﻮد و ﻧﺎزاﯾﯽ ﺧﻮدش و ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﻫﻤﺴﺮش … ﺳﯽ ﺳﺎل ﭘﯿﺶ … ﺑﭽﻪ ﻫﺎي ﻫﻤﺴﺮي ﮐﻪ ﺗﻤﺎم داراﯾﯽ ﻫﺎ رو ﺑﺎﻻ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ و ﺑﺪ و ﺑﯿﺮاﻫﯽ ﺑﻪ زﻧﯽ ﮔﻔﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭘﺪرﺷﺎن ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺳﻨﯽ زﯾﺎدي داﺷﺖ و ﺑﻌﺪ آﺗﺶ زدن ﺑﻪ ﻣﺎل و ﻣﻨﺎل و رﻓﺘﻦ ﺑﻪ آﻣﺮﯾﮑﺎ … و ﻣﺎدام ﻣﻮﻧﺪ و ﯾﮏ ﺣﻘﻮق ﺑﺎزﻧﺸﺴﺘﮕﯽ ﺑﺨﻮر و ﻧﻤﯿﺮ …
– ﻫﻤﺮاز. اﯾﻦ ﻃﻮري ﮐﺎر ﮐﺮدن ﻓﻘﻂ ﺑﺎﻋﺚ ﻣﯿﺸﻪ ﺑﺒﺮي … ﻗﺎﺷﻖ رو ﺗﻮي ﮐﺎﺳﻪ ﻓﺮو ﺑﺮدم و ﻫﻢ زدم … و ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺑﻪ رﺷﺘﻪ ﻫﺎﯾﯽ اﻧﺪاﺧﺘﻢ ﮐﻪ از روي ﻗﺎﺷﻖ ﺳﺮ ﻣﯿﺨﻮردﻧﺪ …
– رﺷﺘﻪ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﻨﻢ ﻫﻤﯿﻦ ﻃﻮر از دﺳﺘﻢ در ﻣﯿﺮه ﻣﺎدام …
– ﻧﺬار ﺑﺮه …
– ﭼﻪ ﻃﻮر ﻧﺬارم … آﺧﻪ ﻓﺪاي اون ﻣﻮﻫﺎي ﺳﻔﯿﺪت ﮐﻪ ﻧﯿﺎز ﺑﻪ رﻧﮓ ﻫﻢ داره … ﺧﻮدم اﻣﺮوز ﻓﺮدا ﺑﺮات رﻧﮕﺶ ﻫﻢ ﻣﯿﮑﻨﻢ …
– ﺗﻮ ﺑﻪ رﻧﮓ ﻣﻮﻫﺎي ﻣﻦ ﮐﺎر ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎش … ﺑﻪ ﻣﻮﻫﺎي ﺧﻮدت ﻓﮑﺮ ﮐﻦ ﮐﻪ ﺗﻮ 32 ﺳﺎﻟﮕﯽ دارن ﺳﻔﯿﺪ ﻣﯿﺸﻦ … آﻫﯽ از ﺗﻪ دل ﮐﺸﯿﺪم: ﻏﺮﯾﺒﻪ ﮐﻪ ﻧﯿﺴﺘﯽ ﻣﺎدام … راه دﯾﮕﻪ اي داري ﭘﯿﺸﻨﻬﺎد ﮐﻦ … ﻓﻘﻂ ﺗﻮي ﺗﺮك ﮐﺮدن ﻧﺒﺎﺷﻪ ﮐﻪ ﻣﻦ از ﺳﻪ ﺳﺎﻟﮕﯽ دارم ذره ذره آدﻣﻬﺎي اﻃﺮاﻓﻢ رو از دﺳﺖ ﻣﯽ دم … ﻫﻤﯿﻦ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮي ﮐﻪ ﻣﻮﻧﺪن رو ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺎ ﭼﻨﮓ و دﻧﺪون ﺑﭽﺴﺒﻢ … دﺳﺖ ﺑﺮد از روي ﻣﯿﺰ ﻟﻘﻤﻪ ﺑﺰرﮔﯽ از ﻧﺎن و ﭘﻨﯿﺮ و ﺳﺒﺰي درﺳﺖ ﮐﺮد و ﺑﺎ ﭼﺸﻤﺎي ﺧﯿﺲ ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد ..
چرخید
و ﭘﺸﺖ ﺳﺮش روي ﻣﯿﺰ ﭘﺎﯾﻪ ﺑﻠﻨﺪ ﮔﺮاﻣﺎﻓﻮﻧﺶ رو ﮐﻪ روش ﭘﻮﺷﺸﯽ از ﻣﺨﻤﻞ ﻗﺮﻣﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻪ ﺑﻮد رو راه اﻧﺪاﺧﺖ و آﻫﻨﮓ )ﺷﺪ ﺧﺰان ( را ﮔﺬاﺷﺖ و ﺑﻪ ﺳﻤﺘﻢ ﭼﺮﺧﯿﺪ: ﻣﻦ ﮐﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ رو ﺷﺮوع ﮐﺮدم … ﻓﻘﻂ زﻧﺎن ارﻣﻨﯽ و ﻏﯿﺮ ﻣﺴﻠﻤﺎن روي ﺻﺤﻨﻪ ﻣﯿﺮﻓﺘﻦ … رو ﺻﺤﻨﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﺼﺮ ﻋﻤﺮي ﺗﻮ ﺳﯿﺎه ﺑﺎزي ﻫﺎ ﻧﻘﺶ ﺷﺎﻫﺰاده اي ﮐﻪ ﺳﯿﺎه ﻋﺎﺷﻘﺶ ﻣﯽ ﺷﻪ رو ﺑﺎز ﮐﺮدم و ﺑﻌﺪ ﭘﯿﺮ ﺗﺮ ﮐﻪ ﺷﺪم … ﻧﻘﺸﻢ ﺷﺪ ﻧﺪﯾﻤﻪ ﻫﻤﻮن ﺷﺎﻫﺰاده ﺧﺎﻧﻮم … از ﺻﺤﻨﻪ ﮐﻪ ﭘﺎﯾﯿﻦ ﻣﯿﻮﻣﺪﯾﻢ … دﺳﺖ ﻣﺰدﻣﻮن ﺗﻮ ﭘﺎﮐﺖ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺣﺎﺻﻞ ﺑﻠﯿﻂ ﻫﻤﻮن ﺷﺐ ﺑﻮد ﮐﻪ ﻋﺎدﻻﻧﻪ ﺑﯿﻦ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺗﻘﺴﯿﻢ ﻣﯿﺸﺪ … ﻣﻦ اﻣﺎ ﻣﺜﻞ اوﻧﻬﺎ ﺑﯽ ﺧﺎﻧﻤﺎن ﻧﺒﻮدم. وﻟﯽ ﺧﻮب ﻓﻘﯿﺮ ﺑﻮدم … ﺧﻮدم ﺧﻮاﺳﺘﻪ ﺑﻮدم ﺑﺎزي ﮐﻨﻢ … ﭼﻪ ﻗﺪر آرزو داﺷﺘﻢ ﺗﻮ ﯾﮑﯽ از اﭘﺮاﻫﺎي ﺣﺎﺟﯽ ﺑﮕﻒ ﮐﻪ ﻫﺮ ﺳﺎل اﺟﺮا ﻣﯽ ﺷﺪ ﻧﻘﺶ ﺑﮕﯿﺮم ﻧﺸﺪ … ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﻣﯽ رﻓﺘﯿﻢ ﺑﻪ ﮔﺮدش … ﻻﻟﻪ زار … ﻣﻮﻟﻮي و ﮐﺎﻓﻪ ﻧﺎدري … ﺑﺮاي ﺧﻮدم دﻟﺒﺮي ﺑﻮدم … ﺷﻮﻫﺮم ﻫﻢ ﺗﻮ ﮐﺎﻓﻪ ﻧﺎدري ﻋﺎﺷﻘﻢ ﺷﺪ … اﯾﻦ ﻗﺼﻪ ﻋﺸﻖ ﻓﯿﻠﻢ ﻣﺎﻧﻨﺪ رو ﺑﺎر ﻫﺎ و ﺑﺎرﻫﺎ از ﻣﺎدام ﺷﻨﯿﺪه ﺑﻮدم … ﻗﺼﻪ ﻋﺸﻖ ﻣﺮدي ﺛﺮوﺗﻤﻨﺪ … ﻣﺘﺎﻫﻞ و دﺧﺘﺮ ﺟﻮاﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺎ او ازدواج ﮐﺮد ﺗﺌﺎﺗﺮ رو ﮐﻨﺎر ﮔﺬاﺷﺖ … ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: د … ﻣﻦ ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﻣﺎدام ﮐﻪ دﯾﮕﻪ ﺗﺌﺎﺗﺮ ﻧﺼﺮ ﯾﺎ ﭘﯿﺮاﺷﮑﯽ ﻓﺮوﺷﯽ ﺧﺴﺮوي ﻧﯿﺴﺖ … ﭼﺸﻤﮑﯽ ﻫﻢ ﭼﺎﺷﻨﯽ ﮐﺮدم: ﯾﺎ ﺟﺎﻧﻢ ﺑﻪ ﻗﺮﺑﺎﻧﺖ دﯾﮕﻪ اﺛﺮي ﻫﻢ از آﺛﺎر ﻻﻟﻪ زار ﻧﯿﺴﺖ … ﺧﻨﺪه رﯾﺰي ﮐﺮد: ﺑﻬﺘﺮ ﻧﺒﺎﺷﻪ … ﻣﮕﻪ ﻣﯿﮕﻢ اﺷﺘﺒﺎه ﻣﻦ رو ﺑﮑﻦ … ﻣﯿﮕﻢ ﻣﺜﻞ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺧﻮدم رو ﻓﺪاي ﺧﻮاﻫﺮ و ﺑﺮادرم ﮐﺮدم ﺗﻮ ﮐﺎر اﻧﻘﺪر ﻏﺮق ﺑﻮدم ﮐﻪ وﻗﺖ ازدواج درﺳﺘﻢ ﮔﺬﺷﺖ و ﺑﻌﺪ ﺷﺪم زن ﮐﺴﯽ ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ … ﻟﻘﻤﻪ ﺗﻮي دﺳﺘﻢ رو ﮐﻪ دو ﺳﻪ ﮔﺎز ﺑﯿﺸﺘﺮ ازش ﻧﺨﻮرده ﺑﻮدم رو روي ﺳﯿﻨﯽ ﮔﺬاﺷﺘﻢ و ﺑﺮاي ﭘﺎﯾﯿﻦ ﺑﺮدن ﺑﻐﻀﻢ ﯾﻪ ﮐﻠﻪ ﻧﯿﻤﻪ ﻟﯿﻮان دوﻏﻢ رو ﺳﺮ ﮐﺸﯿﺪم: ﭼﯽ ﮐﺎر ﮐﻨﻢ ﻣﺎدام ﺑﯽ ﺧﯿﺎﻟﺸﻮن ﺑﺸﻢ؟ دﯾﺸﺐ ﺗﺎ ﺻﺒﺢ ﭼﺸﻢ رو ﻫﻢ ﻧﺬاﺷﺘﻢ … از ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎي ﻧﯿﻮﺷﺎ از ﺳﺮ دﻟﺘﻨﮕﯽ ﻣﺎدرش … ﻣﯽ ﺧﻮاﺳﺖ ﺑﯿﺎد ﯾﻪ ﺷﺐ ﭘﯿﺶ ﻣﻦ ﺑﻤﻮﻧﻪ … دﻟﺘﻨﮓ ﺑﻮد از ﺑﺲ ﺗﻮ اون ﺧﻨﻪ ﺑﺎ دو ﺗﺎ ﭘﯿﺮزن و ﯾﻪ ﭘﯿﺮﻣﺰد از ﺧﻮد ﻣﺘﺸﮑﺮ و ﻣﺴﺘﺒﺪ ﻣﻮﻧﺪه ﺑﻮد … ﻣﻄﺮح ﮐﻪ ﮐﺮدم ﭼﻨﺎن دادي زد و ﺣﺮﻓﺎﯾﯽ ﺑﻬﻢ زد ﮐﻪ اﻧﮕﺎر ﻣﻦ دﺧﺘﺮ ﺧﯿﺎﺑﻮﻧﯿﻢ … ﺑﻌﺪ ﻫﻢ ﻋﻠﻨﺎ در ﻣﻘﺎﺑﻞ ﭼﺸﻤﺎي ﺧﯿﺲ ﻓﺮﯾﺪه ﺧﺎﻧﻮم از ﺧﻮﻧﺶ ﺑﯿﺮوﻧﻢ ﮐﺮد … اﺷﮏ از ﮔﻮﻧﻪ ام ﺳﺮ ﺧﻮرد ﭘﺎﯾﯿﻦ … ﻣﺎدام ﺻﻠﯿﺐ ﺗﻮي ﮔﺮﻧﺶ رو ﺑﻮﺳﯿﺪ: ﻋﯿﺴﯽ ﭘﺴﺮ ﻣﺮﯾﻢ ﯾﺎورت ﺑﺎﺷﻪ … ﺧﺪا ﺑﮕﻢ اﯾﻦ ﻣﺮد و ﭼﻪ ﮐﻨﻪ. اﺷﮑﻢ رو ﺑﺎ ﭘﺸﺖ دﺳﺖ ﭘﺎك ﮐﺮدم … اﺣﺴﺎس ﮐﺮدم ﻗﻠﺐ اﯾﻦ زن ﺗﻨﻬﺎ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﻧﻔﺴﻬﺎي ﭘﺸﺖ ﺳﺮ ﻫﻢ از ﺳﺮ ﻋﺼﺒﺎﯾﺘﺶ ﺗﻮ ﻧﺘﻬﺎي آﻫﻨﮓ ﮔﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد رو زﯾﺎدي ﺗﻨﮓ ﮐﺮدم … ﻟﺒﺨﻨﺪي از ﺳﺮ اﺟﺒﺎر زدم: ﺑﻠﻪ ﮐﺎر زﯾﺎد ﻣﯿﮑﻨﻢ … ﭼﺎره
اي ﻧﺪارم … ﺑﺮاي در آوردن ﺧﺮﺟﻤﻪ ﺑﺮاي زﻧﺪﮔﯽ ﮐﺮدﻧﻤﻪ … ﻣﺎدام ﻧﻤﯿﺨﻮام ﯾﻪ روز ﺑﺸﯿﻨﻢ ﯾﮕﻢ ﺑﺮاي ﭘﻨﺎه ﺑﺮدن ازدواج ﮐﺮدم … از ﺣﺮف ﻣﺮدم … از ﻓﻘﺮ … از ﺗﻨﻬﺎﯾﯽ … ﭼﻪ ﻣﯿﺪوﻧﻢ از ﻫﺮ ﭼﯿﺰي …
– ﻧﮕﺮاﻧﻢ ﻫﻤﺮاز ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﺮاي ﺑﻬﺘﺮ ﺷﺪن اوﺿﺎع ﻣﺎﻟﯿﺖ داري ﺗﻼش ﻣﯿﮑﻨﯽ ﺗﺎ ﺑﺘﻮﻧﯽ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ رو ﺑﯿﺎري ﭘﯿﺶ ﺧﻮدت … اﻣﺎ اﯾﻦ اﻣﮑﺎﻧﺶ ﻧﯿﺴﺖ … دﯾﺮوز از داﻣﺎد زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﭘﺮﺳﯿﺪم … ﮔﻔﺖ ﻧﻤﯽ ﺷﻪ … دﺳﺘﻢ روي دﺳﺘﺎي دوﺳﺖ داﺷﺘﻨﯿﺶ ﮔﺬاﺷﺘﻢ … اﯾﻦ زن ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻬﺮﺑﺎن ﺑﻮد … ﭼﻪ ﻗﺪر ﻣﻬﺮ داﺷﺖ ﮐﻪ اﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪه ﺑﻮد و ﻫﺮ ﮔﺰ ﻫﻢ ﺟﺎﯾﯽ ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از ﻣﻦ ﯾﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﻧﻮه زﯾﻨﺐ ﺧﺎﻧﻮم ﺑﺮاي ﺧﺎﻟﯽ ﮐﺮدﻧﺶ ﭘﯿﺪا ﻧﻤﯽ ﮐﺮد. ﺑﻪ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﯿﻢ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم … ﻗﺮار ﺑﻮد ﺳﯿﺎوش ﺑﯿﺎد دﻧﺒﺎﻟﻢ ﺗﺎ ﺑﺎﻫﻢ ﺧﻮﻧﻪ ﺧﺎﻟﻪ ﺑﺮﯾﻢ … ﺷﺎم دﻋﻮت ﺑﻮدم … اﻣﺮوز ﺗﻤﺮﯾﻦ ﻧﺪاﺷﺘﻢ اﯾﻦ ﯾﻌﻨﯽ ﮐﻤﯽ از ﺣﺠﻢ ﮐﺎرﯾﻢ ﮐﻢ ﺷﺪه ﺑﻮد … ﻓﺮدا ﺟﻤﻌﻪ ﺑﻮد و ﻗﺮار ﺑﻮد ﺷﺐ اوﻧﺠﺎ ﺑﻤﻮﻧﻢ ﺻﺒﺢ ﻗﺮار ﺑﻮد ﺳﺮي ﺑﻪ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺑﺰﻧﻢ و ﺑﻌﺪ ﺑﺎ دوﺳﺘﺎن ﮔﻠﻨﺎر ﺑﺮاي ﻧﺎﻫﺎر ﺑﺮﯾﻢ ﺟﺎده ﭼﺎﻟﻮس … ﺑﻪ ﻗﻮل ﺳﯿﺎ دوﺗﺎ ﻫﻨﺮي اﺳﯿﺮ در دﺳﺖ ﯾﮏ ﻣﺸﺖ ﭘﺰﺷﮏ … ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﻓﮑﺮ ﻧﻤﯿﮑﺮدم ﺑﺎ اﻧﻔﺎق ﭼﻨﺪ روز ﭘﯿﺶ اﮐﺒﺮ ﺧﺎن ﺣﺘﯽ اﺟﺎزه ﺑﺪه ﺳﺎﯾﻪ ام ﺑﻪ اون ﺧﻮﻧﻪ ﺑﺮﺳﻪ …
– ﻣﻨﺘﻈﺮ ﮐﺴﯽ ﻫﺴﺘﯽ؟ ﺑﻪ راﻣﯿﻦ ﻧﮕﺎه ﮐﺮدم ﮐﻪ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪ و دوﺗﺎ ﻟﯿﻮان در دﺳﺖ داﺷﺖ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﻣﯿﮑﺮد: ﺑﻠﻪ ﺳﯿﺎ ﻗﺮاره ﺑﯿﺎد اﯾﻨﺠﺎ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺮﯾﻢ ﺧﻮﻧﺸﻮن … روي ﻣﺒﻞ روﺑﻪ روم ﻧﺸﺴﺖ و ﯾﮑﯽ از ﻟﯿﻮان ﻫﺎ رو ﺑﻪ دﺳﺘﻢ داد: ﻣﺎﺷﯿﻦ داره؟ ﻟﯿﻮان آب ﭘﺮﺗﻘﺎل ﺧﻨﮏ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺘﻢ: ﻧﻪ ﺑﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ اﺗﻮﺑﻮس ﻣﯿﺮﯾﻢ … ﺑﻪ ﭘﺸﺘﯽ ﻣﺒﻞ ﭼﺮﻣﯽ اﺗﺎق دﺑﯿﺮان ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﺟﺰ اون و ﻣﻦ ﮐﺴﯽ ﻧﺒﻮد ﺗﮑﯿﻪ داد و ﻟﯿﻮان رو ﻧﺰدﯾﮏ ﻟﺒﻬﺎش ﺑﺮد و ﻧﮕﺎﻫﯽ از ﺳﺮ ﺗﺎ ﭘﺎم ﮐﺮد و ﺑﻌﺪ ﺗﻮي ﺻﻮرﺗﻢ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪ … ﮐﻤﯽ ﻣﻌﺬب ﺷﺪم و ﺗﻮي ﺟﺎم ﺟﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﺷﺪم و ﺑﺎ ﻧﻮك اﻧﮕﺸﺖ ﭼﻮﻧﻢ رو ﺧﺎروﻧﺪم
– ﻣﻦ ﻣﯿﺮﺳﻮﻧﻤﺘﻮن … ﺣﺲ ﻏﺮﯾﺒﯽ داﺷﺘﻢ از اﯾﻦ ﻧﮕﺎﻫﻬﺎ … ﺧﻮﺷﺎﯾﻨﺪم ﺑﻮد ﯾﺎ ﻧﺒﻮد رو ﻧﻤﯽ دوﻧﻢ … ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﺧﺎرج از ﺧﻂ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ … ﭼﯿﺰي ﮐﻪ ﻧﺒﺎﯾﺪ ﺑﺎﺷﻪ اﻣﺎ ﻫﺴﺖ …
– ﻧﻪ ﻣﻤﻨﻮن ﻣﻦ و ﺳﯿﺎ ﻋﺎدت دارﯾﻢ …
– ﻫﻮا ﮔﺮﻣﻪ در ﺿﻤﻦ ﻣﺴﯿﺮ ﻣﻦ ﻫﻢ از اون ﻃﺮﻓﻪ …
– آﺧﻪ …
– آﺧﻪ ﻧﺪاره …
راستی مامانم ﻣﺸﺘﺎﻗﻪ دﯾﺪﻧﺘﻪ … ﮐﯽ وﻗﺖ ﻣﯿﮑﻨﯽ ﯾﻪ ﺳﺮ ﺑﻪ ﻣﺎ ﺑﺰﻧﯽ؟ ﻓﺮﺧﻨﺪه ﺟﻮن رو دوﺳﺖ داﺷﺘﻢ … ﺗﺎ ﯾﮏ ﺳﺎل ﺑﻌﺪ از ﻓﻮت ﻣﺎﻣﺎن ﻫﻢ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ 9 ﻣﺎه ﺑﻮد اﺳﺒﺎب ﮐﺸﯽ ﮐﺮده ﺑﻮدن ﺑﻬﻢ ﺳﺮ ﻣﯿﺰد … ﺑﻌﺪ اﻣﺎ رﻓﺘﻦ راﻣﯿﻦ و ﺑﻌﺪ رﻓﺖ و آﻣﺪش ﺑﻪ ﻓﺮاﻧﺴﻪ و ﻧﺒﻮد ﻣﺎﻣﺎن … ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ رواﺑﻄﯽ ﮐﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﯿﻠﯽ ﺧﺎﻧﻮادﮔﯽ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﻗﻄﻊ ﮐﺮد … ﺑﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﮔﻢ ﮐﺮدن ﺗﻠﻔﻦ … ﺗﻠﻔﻨﯽ ﮐﻪ ﺧﻮب ﺛﺎﺑﺖ ﺑﻮد … اوﻧﻬﺎ رﻓﺘﻪ ﺑﻮدن … ﻣﺎ ﮐﻪ 03 ﺳﺎل ﺑﻮد ﻫﻤﻮن ﺟﺎ زﻧﺪﮔﯽ ﻣﯿﮑﺮدﯾﻢ …
– ﻣﯽ دوﻧﻢ ﺑﻪ ﭼﯽ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﯽ … ﻟﯿﻮاﻧﺶ رو روي ﻣﯿﺰ ﮔﺬاﺷﺖ و ﭘﯿﭗ ﺷﯿﮑﺶ رو در آورد …
– ﻣﻦ ﻫﻢ ﭼﻨﺪ وﻗﺘﻪ ﻋﺠﯿﺐ ﺑﻪ اون روزﻫﺎ ﻓﮑﺮ ﻣﯿﮑﻨﻢ … ﺑﻮي ﮐﺎﭘﺘﺎن ﺑﻠﮏ اﺗﺎق رو ﭘﺮ ﮐﺮد … ﺑﻮي آراﻣﺶ ﺑﺨﺸﯽ داﺷﺖ … ﺑﻮي داﻧﻪ ﻫﺎي ﻗﻬﻮه ﺗﻠﺦ … ﻫﻤﻮﻧﻬﺎﯾﯽ ﮐﻪ ﭘﺸﺘﺶ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ وارد ﺷﺪه از ﺑﺮزﯾﻞ … ﮐﻤﯽ از آب ﭘﺮﺗﻘﺎﻟﯽ ﮐﻪ ﺣﺎﻻ ﮔﺮم ﺗﺮ ﺷﺪه ﺑﻮد رو ﺧﻮردم و ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﻦ ﺧﯿﻠﯽ ﭼﯿﺰﻫﺎ ﺑﺮاي ﻓﮑﺮ ﮐﺮدن دارم … ﺧﻨﺪﯾﺪ: ﺑﻠﻪ ﺧﻮب ﺳﺮﺗﻮن ﺧﯿﻠﯽ ﮔﺮﻣﻪ ﺑﺎﻧﻮ … اﯾﻦ اﺻﻄﻼح دﺧﺘﺮ ﭘﺴﻨﺪ ﻋﺠﯿﺐ در ﻣﯿﺎن ﻟﺒﻬﺎي اﯾﻦ ﻣﺮد ﺑﻪ ﻣﺘﻈﺎﻫﺮاﻧﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯿﻮﻣﺪ … ﯾﺎ ﻣﻦ اﻃﺮاﻓﻢ ﮐﺴﯽ رو ﻧﺪاﺷﺘﻢ ﮐﻪ ﺑﺎ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﻏﯿﺮ از اﺳﻤﻢ ﺻﺪام ﮐﻨﻪ و ﻋﺎدت ﻧﺪاﺷﺘﻢ … ﭘﻮزﺧﻨﺪي زدم … ﻣﻦ ﻋﺎدت ﺑﻪ اﺻﻄﻼح ﮐﻤﯽ ﺗﺤﻘﯿﺮ آﻣﯿﺰ دﺧﺘﺮ از ﺟﺎﻧﺐ ﺟﻨﺎب اﻧﺘﻈﺎم داﺷﺘﻢ …
– ﭼﻪ ﭼﯿﺰي از ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺑﺎﻋﺚ اﯾﻦ ﻧﯿﺶ ﺧﻨﺪ ﺷﺪه …
– ﭼﯿﺰ ﺧﺎﺻﯽ ﻧﯿﺴﺖ … ﯾﻪ ﭼﯿﺰي ﺑﻪ ﯾﺎدم اوﻣﺪ … ﮐﻤﯽ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﺧﻢ ﺷﺪ و اﯾﻦ ﺑﺎر ﺑﺎ دﻗﺖ ﺑﯿﺸﺘﺮي ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: ﮐﻢ ﺣﺮف ﺷﺪي … ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻣﺮﻣﻮز ﺷﺪي … ﺗﻮ ﻧﮕﺎﻫﺖ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﻣﯽ ﺷﻪ ﻏﺮق ﺷﺪﻧﺖ رو ﺗﻮ ﻓﮑﺮت دﯾﺪ ﯾﻪ ﺟﻮراﯾﯽ ﻓﯿﻠﺴﻮف ﻣﺎب ﺷﺪي … ﭘﺎم رو روي ﭘﺎم اﻧﺪاﺧﺘﻢ و ﻧﮕﺎﻫﺶ ﮐﺮدم: ﺗﺎ ﺛﯿﺮ راه رﻓﺘﻦ ﺗﻮ راﻫﺮوﻫﺎي داﻧﺸﮑﺪه ﻫﻨﺮه … … ﺗﯿﮑﻪ ام رو ﺑﻬﺶ اﻧﺪاﺧﺘﻪ ﺑﻮدم … ﺑﻪ ﭘﺴﺮي ﮐﻪ از ﻣﻦ 5 ﺳﺎل ﺑﺰرﮔﺘﺮ ﺑﻮد … اﻣﺎ ﻗﺒﻞ از ورودش ﺑﻪ داﻧﺸﮑﺪه ﻫﻨﺮ ﺑﺎ وﺟﻮد اﯾﻨﮑﻪ ﮐﻼ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ ﮔﻮﺷﻪ ﮔﯿﺮﯾﺶ ﮐﻢ ﻫﻢ رو ﻣﯿﺪﯾﺪم … اﻣﺎ ﻣﯿﮕﻔﺖ ﻣﯽ ﺧﻨﺪﯾﺪ و ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮام ﻧﻘﺎﺷﯽ ﻣﯿﮑﺸﯿﺪ … وﻗﺘﯽ ﺷﺪم 31 ﺳﺎﻟﻪ و ﺷﺪ 81 ﺳﺎﻟﻪ … وﻗﺘﯽ ﻋﺎﺷﻖ ﺷﺪم … ﺑﻪ رﻏﻢ ﺧﻮدم و ﺷﺪ آﻗﺎي ﻫﻨﺮ ﻣﻨﺪ … وﻗﺘﯽ ﺷﺪ 02 ﺳﺎﻟﻪ و ﺷﺪم 51 ﺳﺎﻟﻪ دﯾﮕﻪ ﻣﻦ رو ﻧﺪﯾﺪ … ﻏﺮﯾﺐ ﺑﻮد اﻣﺎ ﻧﺪﯾﺪ.
– اون راﻫﺮو ﻫﺎ ﺑﯿﺸﺘﺮ دﻣﺎغ آدم رو ﭘﺮ از ﺑﺎد ﻣﯿﮑﻨﻪ … ﭘﺲ ﺗﯿﮑﻪ ام رو ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮد: روي ﻣﻦ ﺗﺎﺛﯿﺮ اﯾﻨﭽﻨﯿﻨﯽ ﻧﺪاﺷﺖ … ﺑﺮاي ﻣﻦ اون راﻫﺮو ﻫﺎ ﯾﻪ ﺑﺮﺧﻮرد زﯾﺒﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﺎد اﻣﯿﻨﯽ داﺷﺖ و ﺑﻌﺪ ﮐﻼس ﮔﺮﻓﺘﻦ ﺑﺎﻫﺎش و در آﺧﺮ ﻫﻔﺘﻪ اي ﺑﯿﺸﺘﺮ از ﺳﻪ ﮐﺘﺎب رو ﺗﻤﻮم ﮐﺮدن … ﺷﺒﯽ ﺳﻪ ﭼﻬﺎر ﺳﺎﻋﺖ ﺧﻮاﺑﯿﺪن … ﮐﻤﯽ اﯾﻦ ﺑﺎر ﺟﺪي ﺗﺮ ﻧﮕﺎﻫﻢ ﮐﺮد: اون ﮐﺘﺎﺑﻬﺎ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ ﺳﻮادت ﺑﺮه ﺑﺎﻻ … ﺗﺎ ﺗﻬﺶ ﻣﻮاﻓﻘﻢ … اﻣﺎ ﭼﯽ ﺑﺎﻋﺚ ﺷﺪ اون ﻫﻤﺮاز ﭘﺮ ﺣﺮف و ﺑﺮون ﮔﺮا … ﺗﺎ اﯾﻦ ﺣﺪ درون ﮔﺮا ﺑﺸﻪ … ﻟﺒﺨﻨﺪي زدم: ﻣﻦ درون گرا نیستم
پاسخ دهید!